Opinie czytelników
Podsumowanie:Painting the Sidewalk With Water autorstwa Joan Tollifson to zbiór rozmów i dialogów koncentrujących się na niedualności, jasności doświadczenia i naturze oświecenia. Czytelnicy doceniają humor, szczerość i jasne spostrzeżenia autorki, które sprawiają, że złożone koncepcje duchowe stają się przystępne. Książka jest chwalona za praktyczne podejście i zdolność do angażowania się w krytyczne pytania dotyczące życia bez dogmatów. Jednak niektórzy czytelnicy nie uznali tej książki za wartościową i uznali, że nie spełnia ona ich oczekiwań w porównaniu z innymi tytułami z tego gatunku.
Zalety:Książka dostarcza jasnych wyjaśnień na temat niedualności, oferuje szczere i praktyczne spostrzeżenia, jest wciągająca i humorystyczna oraz napisana w przystępny sposób. Czytelnicy uważają ją za pocieszającą i transformującą, a wielu z nich wyraża uznanie dla autentycznego głosu autora i połączeń nawiązanych podczas dialogów.
Wady:Niektórzy czytelnicy uważają, że książka nie jest tak wpływowa lub przydatna jak inne prace na podobne tematy, czując, że brakuje jej głębi lub nie odpowiada na ich potrzeby. Niektórzy uważają, że cena jest zbyt wysoka w stosunku do postrzeganej wartości treści.
(na podstawie 23 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Painting the Sidewalk with Water
Zawartość książki:
Te żywe rozmowy i dialogi mają na celu przejrzenie iluzji oddzielenia i przebudzenie się do bezgranicznej całości, która jest wszystkim, co istnieje. Podejmują odwieczne pytania, takie jak: Kim jestem? Czy istnieje wyjście z osobistego i globalnego cierpienia? Czy możemy zatrzymać uzależniające i destrukcyjne wzorce? Co to znaczy być przebudzonym? Czym jest oświecenie? Czy przebudzenie wymaga wysiłku, czujności i praktyki, czy też jest to bez wysiłku i nieuchronnie zawsze już ma miejsce? Co się dzieje, gdy umieramy? Joan kwestionuje wszelkie próby konceptualnego uchwycenia i ujęcia ruchu życia i wskazuje na to, co pozostaje, gdy wszystko, w co można wątpić, znika.
Mówi o przejrzeniu historii i przekonań, które tworzą nasze ludzkie cierpienie i przebudzeniu się do prostoty tego, co jest takie, jakie jest - zawsze obecnej, ciągle zmieniającej się płynności bytu. Podejście Joan jest otwarte i odkrywcze, a nie metodyczne czy dogmatyczne.
Dla tych, którzy zmagają się z pogodzeniem nacisku na „bycie tu i teraz” w niektórych naukach z bezkompromisowym przesłaniem „to jest to, tak jak jest” radykalnej niedualności, Joan pięknie je łączy. Z subtelnością i humorem rozmowy te ujawniają doskonałość w pozornej niedoskonałości, niezwykłość w tym, co wydaje się najbardziej zwyczajne, oraz wolność bycia tym, czym nie można nie być.
