Mała pruska głowa Kanta i inne powody, dla których piszę

Opinie czytelników

Zbiór składa się z różnych utworów, które autor napisał w ciągu ostatnich 20 lat, ale wielu czytelników uważa go za niespójny i pozbawiony jedności. Niektórzy krytycy wskazują, że ciągłe wymienianie nazwisk i odwoływanie się do doświadczeń autora sprawia, że praca wydaje się męcząca i zbyt prosta. Czytelnicy wyrażają pragnienie bardziej skoncentrowanych tematów i spójnych kolekcji.

Niektórzy czytelnicy doceniają światowość autorki i różnorodność tematów poruszanych w esejach. Kilku wspomniało, że jej powieści mogłyby być bardziej skoncentrowane i warte poznania.

Kolekcji brakuje jedności i spójności, a wiele fragmentów sprawia wrażenie oderwanych od siebie. Ciągłe wymienianie nazwisk i odniesienia do pochodzenia autorki są postrzegane jako nadmierne i męczące. Ogólnie rzecz biorąc, niektórzy czytelnicy uważają tę kolekcję za przereklamowaną i rozczarowującą.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Kant's Little Prussian Head and Other Reasons Why I Write

Zawartość książki:

W swojej beletrystyce Claire Messud „wyspecjalizowała się w tworzeniu niezwykłych kobiecych postaci z dzikim, pełnym wyobraźni życiem wewnętrznym” (Ruth Franklin, New York Times Magazine).

Książka „Kant's Little Prussian Head and Other Reasons Why I Write” otwiera okno na życie Messud, jej perypatetyczne wychowanie, ciepłą i skomplikowaną rodzinę, a także jej oddanie sztuce i literaturze. W dwudziestu dziewięciu intymnych, błyskotliwych, zabawnych i ostrych esejach Messud zastanawia się nad przeprowadzką w dzieciństwie z domu w Connecticut do Australii; złożoną relacją między jej nowoczesną kanadyjską matką a zaciekle samotną francuską katolicką ciotką; oraz podróżą do Bejrutu, gdzie kiedyś mieszkał jej umierający ojciec.

Medytuje o Albercie Camusie, Teju Cole i Valerii Luiselli, a także zwiedza swoje ulubione obrazy w bostońskim Muzeum Sztuk Pięknych. Tworząc żywy portret życia w celebracji potęgi literatury, Messud po raz kolejny udowadnia, że jest „absolutnym mistrzem opowiadania historii” (Rebecca Carroll, Los Angeles Times ).