Maksym Wyznawca: Życie ascety, cztery wieki działalności charytatywnej

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 5 głosach.

Oryginalny tytuł:

St. Maximus the Confessor: The Ascetic Life, The Four Centuries on Charity

Zawartość książki:

Maksyma Wyznawcy (1955) jest zbiorem dzieł teologicznych mnicha z I wieku, św. Maksyma, a także interpretacji Polycarpa Sherwooda, amerykańskiego benedyktyńskiego uczonego z XX wieku. Zawierając zarówno Życie ascetyczne, jak i Cztery wieki o miłości św. Maksyma, a także szczegółowe badania nad życiem i przekonaniami mnicha Sherwooda, praca ta zawiera zarówno materiały źródłowe, jak i komentarze.

Praca rozpoczyna się od Życia Sherwooda, głębokiej eksploracji życia i teistycznych przekonań św. Urodzony w 580 r. n.e. Maximus cieszył się wykształceniem, które przygotowało go do służby cesarskiej. Cel ten zrealizował na początku swojej kariery, służąc jako pierwszy sekretarz cesarza bizantyjskiego Herakliusza.

Wkrótce jednak wycofał się do klasztornej ascezy w Chrysopolis, szukając rutyny samotności i przemyśleń. Przez całe życie podróżował po Cesarstwie Bizantyjskim, w tym po dzisiejszej Turcji, Krecie i częściach Afryki, wyjaśniając swoje stanowisko w ważnych kwestiach teologicznych i pisząc swoje liczne dzieła.

Ostatecznie został wciągnięty w jedną z wielkich chrześcijańskich kontrowersji tamtych czasów - naturę woli Chrystusa. Maximus popierał interpretację chalcedońską, która głosiła, że Chrystus miał zarówno ludzką, jak i boską wolę. Było to w przeciwieństwie do stanowiska monoteletów, przyjętego wówczas jako kanon, który utrzymywał, że Chrystus miał zarówno boską, jak i ludzką naturę, ale tylko boską wolę.

Za tę wiarę Maximus był prześladowany. Ostatecznie ucięto mu język i prawą rękę, aby nie mógł już mówić ani pisać swojej "herezji". Następnie został zesłany do współczesnej Gruzji, gdzie zmarł po zaledwie kilku tygodniach. Wkrótce potem został oczyszczony z zarzutów, a jego stanowisko zostało podtrzymane przez Trzeci Sobór Konstantynopolitański zaledwie 18 lat po jego śmierci. Nie minęło wiele czasu, zanim został uznany za świętego.

Następna sekcja, Doktryna, jest również autorstwa Sherwooda i bada poglądy św. Maksyma na naturę Boga jako "samej dobroci", naturę człowieka jako kompozycji ciała i duszy oraz na zbawienie i przebóstwienie człowieka poprzez dzieła Chrystusa i ascezę.

Następnie docieramy do dzieł samego św. Maksyma. Maksyma. Pierwsze z nich Życie ascetyczne to książka zawierająca pytania i odpowiedzi, w której młody brat pyta starego mędrca o życie chrześcijańskie i naturę Chrystusa. W prostych słowach starca: "... celem, dla którego Pan stał się człowiekiem, było nasze zbawienie".

Starzec odpowiada na pytania młodego brata dotyczące natury chrześcijańskiej miłości, porzucenia przywiązania do doczesności i tego, jak całkowicie poświęcić się Bogu.

Wreszcie, książka kończy się Czterema wiekami o miłości, również autorstwa św. Maksyma. Ten zbiór aforyzmów podzielony jest na cztery oddzielne "wieki" lub zbiory po sto. Krótkie, aby pomóc w zapamiętywaniu i dostarczaniu tematów do modlitwy, powiedzenia te zostały przedstawione ojcu Elpidiuszowi do czytania i czerpania korzyści.

Powiedzenia te wahają się od prostych ("Szczęśliwy jest człowiek, który potrafi kochać wszystkich ludzi jednakowo") do bardziej złożonych ("Spośród namiętności zdarza się, że niektóre należą do irytującej, a inne do współczującej części duszy. Ale obie są poruszane za pomocą zmysłów"). Maksym miał nadzieję, że poprzez studium i modlitwę aforyzmy te pomogą czytelnikowi żyć miłością na wzór Chrystusa i zbliżyć się do Boga.

Maksyma oraz badań i interpretacji Polikarpa Sherwooda, ukazuje piękno Bożej miłości i pokój płynący z życia pełnego miłości i przebaczenia.