Making Punches Count: The Individual Logic of Legislative Brawls
Nathan Batto i Emily Beaulieu w „Making Punches Count”, pierwszym kompleksowym opisie przemocy na sali legislacyjnej i jej konsekwencji, koncentrują się na ostatnich epizodach z wielu różnych krajów, w tym Turcji, Korei Południowej, Tajwanu, Ukrainy, Meksyku, Ugandy i innych. Co kultura bijatyk legislacyjnych mówi nam o kondycji demokracji w danym kraju? Czy bójki są zwykłymi napadami namiętności, czy też działa w nich głębsza logika? Bacchus i Batto argumentują, że bójki legislacyjne są w rzeczywistości wykalkulowanymi działaniami, które służą interesom ustawodawców, którzy się w nie angażują.
Wychodząc od bodźców kierujących ustawodawcami w różnych systemach partyjnych i opierając się zarówno na teorii sygnalizacji, jak i teorii spornej polityki, opracowują potężne wyjaśnienie, dlaczego poszczególni ustawodawcy decydują się na bójki. Jak pokazują, bójki są bardziej powszechne w młodszych demokracjach, szczególnie tych o wysokim poziomie korupcji, ale czasami istnieją czynniki kontekstowe, które sprawiają, że przemoc jest atrakcyjną strategią nawet dla ustawodawców w demokracjach o ugruntowanej pozycji. Ostatecznie bójki powinny być postrzegane jako skalkulowane akty przemocy politycznej inicjowane przez ustawodawców w celu przyspieszenia ich kariery.
Ustawodawcy mogą strategicznie wykorzystywać bójki do wysyłania kosztownych sygnałów do aktorów - zarówno przeciwników, jak i sojuszników - którzy będą mieli największy wpływ na ich polityczne losy. Prawdziwie nowatorskie ujęcie tego, dlaczego konflikt może osiągnąć tak ekstremalny poziom w demokracjach, rzuca również światło na mechanizmy strukturalne, które skłaniają polityków do przemocy w miejscach, w których najmniej się tego spodziewamy.