Opinie czytelników
Podsumowanie:Książka „Machiavelli: A Portrait” zebrała zarówno pochwały, jak i krytykę ze strony czytelników. Podczas gdy wielu docenia rozległą wiedzę i pasję autora, inni uważają, że styl pisania jest zbyt akademicki i gęsty, co czyni go mniej wciągającym.
Zalety:Dobrze zbadana, pouczająca, wnikliwa analiza i przystępna dla czytelników zainteresowanych myślami Machiavellego i kontekstem historycznym.
Wady:Niektórzy czytelnicy uważają, że czyta się ją jak wykład uniwersytecki, przez co jest nudna lub trudna do zrozumienia. Krytykowano również opakowanie fizycznych kopii.
(na podstawie 7 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Machiavelli: A Portrait
Zawartość książki:
Określenie "makiaweliczny" - używane do opisania bezwzględnej przebiegłości osób mających obsesję na punkcie władzy i bezlitosnych - nigdy nie jest komplementem. Ale człowiek, którego imię stało się skrótem dla wszystkiego, co brzydkie w polityce, był bardziej ujmujący i zniuansowany, niż sugeruje jego reputacja.
Książka Christophera S. Celenzy "Machiavelli: A Portrait" zdziera z niego wielowiekową powłokę i ukazuje nie tylko twardego filozofa politycznego, ale także wytrawnego dyplomatę, uczonego komentatora historii starożytnej, komicznego dramaturga, niestrudzonego autora listów i udaremnionego kochanka. Rodzinne miasto Machiavellego było epicentrum włoskiego renesansu w XV wieku, miejscem niezrównanych osiągnięć artystycznych i intelektualnych.
Ale Florencja była również targana niezwykłą przemocą. Wojna i publiczne egzekucje były na porządku dziennym - sam Machiavelli był więziony i brutalnie torturowany na polecenie własnego rządu.
Doświadczenia te wywarły głębokie wrażenie na tym bystrym obserwatorze polityki władzy, którego dwa arcydzieła - Książę i Dyskursy - czerpią wszędzie z ciężko zdobytej mądrości zdobytej podczas poruszania się po zdradzieckim świecie. Ale podobnie jak wielu innych florentyńczyków Machiavelli zanurzył się również w języku łacińskim i mądrości autorów z klasycznej przeszłości.
Pomimo całej obojętności Machiavellego wobec religii, w jego myślach pozostały ślady chrześcijaństwa, zwłaszcza nadzieja na odkupiciela - księcia, który zapewniłby stabilność tak rzadką w światowym doświadczeniu Machiavellego.
