Machiavelli i epikureizm: Badanie źródeł wczesnonowożytnej myśli politycznej

Oryginalny tytuł:

Machiavelli and Epicureanism: An Investigation into the Origins of Early Modern Political Thought

Zawartość książki:

Niniejsza książka bada wpływ fizyki epikurejskiej na argumentację rozwiniętą w Dyskursach Machiavellego o Liwiuszu. W tym celu w pierwszych trzech rozdziałach zbadano pełną historię filozoficzną i początki filozofii atomistycznej.

Platońska krytyka filozofii atomistycznej, pochodząca z jego dialogu Parmenides, jest częścią tego badania. W rzeczywistości Platon obala filozofię atomistyczną w Parmenidesie. Osiągnięto znaczną liczbę badań, które pokazują prądy atomizmu lukrecjańskiego we Florencji Machiavellego.

Dostarczono dowodów na to, że Machiavelli zetknął się z tekstem Lukrecjusza, a następnie książka przechodzi do zbadania transformacyjnych argumentów samych Dyskursów o Liwiuszu.

Dyskursy Machiavellego są nasycone terminologią zapożyczoną z fizyki: "materia" (materia), "corpo" (ciało), "forma" (forma), "accidente" (wypadek). Angielscy tłumacze zwykle stosowali jakąś teorię co do tego, na której tradycji fizyki opiera się Machiavelli, w celu przeprowadzenia swoich tłumaczeń.

Zapożyczając terminologię fizyki lukrecjańskiej, Machiavelli staje się w stanie wyobrazić sobie ludzi w społeczeństwie politycznym jako coś mniej niż człowieka: jako "materię" lub materię bez formy. W mojej analizie wykorzystania przez Machiavellego pojęć z fizyki lukrecjańskiej staram się ujawnić brutalność, która jest nieodłączną częścią nowych definicji elementów polityki Machiavellego, oraz ogólną wrogość jego nauk politycznych wobec arystotelesowskiej koncepcji człowieka jako zwierzęcia politycznego. Klasyczna fizyka Arystotelesa, którą Machiavelli odrzucił jako model, wskazuje na przyszłościowy pęd istot naturalnych.

Dla Arystotelesa natura zamierza stworzyć ludzkie społeczeństwo polityczne jako arenę ludzkiego spełnienia. W fizyce arystotelesowskiej natura dąży do końca w pokoleniu, tj. do kulminacji istoty naturalnej w jej właściwym stanie doskonałości.

Dla istot ludzkich jest to sprawiedliwość, jakość relacji, która umożliwia szczęście. U Machiavellego ujawnia się nowa, upolityczniona fizyka.

W modelu Machiavellego istoty ludzkie uformowanej materii są wielokrotnie wysyłane, poprzez nowe instytucje i metody rządzenia, „z powrotem do swoich początków”, tj. do stanu izolacji, nędzy, krzywdy i bólu. Ostatni rozdział książki kończy się analizą konkretnych instytucji i metod, które Machiavelli zachęca do zatrudnienia, jeśli jego nowa wizja republiki ma zostać zrealizowana.