Łysy, odważny i cholernie piękny

Opinie czytelników

Recenzje oceniają książkę jako głęboko inspirującą i emocjonalną relację z podróży Danielle przez raka, podkreślającą jej siłę, odporność i pozytywne nastawienie. Czytelnicy uznali ją za podnoszącą na duchu, powiązaną i korzystną dla każdego, kto stoi przed podobnymi wyzwaniami. Wiele osób wyraziło podziw dla charakteru Danielle i ważnych życiowych lekcji przekazanych w jej historii.

Czytelnicy uznali książkę za inspirującą, podnoszącą na duchu i powiązaną. Wielu doceniło pozytywne nastawienie i odporność Danielle. Książka jest napisana w przystępny i wciągający sposób, dzięki czemu trudno ją odłożyć. Zapewnia emocjonalne wsparcie dla osób dotkniętych rakiem, a czytelnicy chwalili ją za szczere przedstawienie zmagań i triumfów.

Niektórzy czytelnicy wspomnieli, że niektóre części książki były denerwujące ze względu na delikatny temat raka, szczególnie w odniesieniu do wpływu na rodzinę. W recenzjach nie podkreślono jednak żadnych istotnych negatywnych aspektów.

(na podstawie 11 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Bald, Brave, and Bloody Beautiful

Zawartość książki:

To był jeden z tych dni, które pozostają z tobą do końca życia: 1 listopada 2018 roku, dzień, w którym znalazłam mały guzek w lewej piersi. Nigdy nie zapomnę tego momentu. Byłam pełna obaw, strachu i zmartwień o to, co przyniesie przyszłość. W ciągu ostatnich kilku miesięcy u kilku członków mojej rodziny zdiagnozowano raka piersi, tę straszną chorobę.

Następnego dnia uczestniczyłem w kolacji w St George's Hall w Liverpoolu, kultowym budynku ceremonialnym znanym na całym świecie i pierwszym budynku, który odwiedzający widzą po wyjściu ze stacji Lime Street. Jest tak kultowy, że w ostatnich latach był wykorzystywany jako tło dla wielu międzynarodowych filmów.

Uczestniczyłem w tej kolacji, ponieważ zostałem nominowany do dwóch nagród: Pracownika Roku, co jest ogromnym wyróżnieniem, oraz Innowatora Roku.

Były to dwie niezwykle prestiżowe nagrody w moim miejscu pracy, Szpitalu Uniwersyteckim Aintree. Stwierdzenie, że byłem przytłoczony, byłoby niedopowiedzeniem, ale byłem naprawdę podekscytowany z powodów, o których opowiem w dalszej części mojej historii.

Zdobyłem jedną z nagród: pracownika roku. Niewiarygodne. Byłem niezwykle dumny i wdzięczny, że zostałem doceniony za ciężką pracę, którą wykonałem w ciągu ostatnich pięciu lat na stanowisku koordynatora ds. danych i jakości udarów. Co więcej, nagrodę wręczył mi szef kuchni telewizyjnej Simon Rimmer. Warto było zrobić sobie z nim zdjęcie.

Doskonale pamiętam ten dzień. Ubierając się, wróciłam do tej małej dziewczynki, która kochała swoje falbaniaste sukienki, po tym jak jako nastolatka straciłam ją na rzecz strojów piłkarskich i dresów. Byłam zdeterminowana, by błyszczeć nie tylko na zewnątrz, ale i wewnątrz, i dokładnie wiedziałam, jaką sukienkę założę na ten wieczór. Była to wspaniała, srebrna, błyszcząca sukienka o pełnej długości, w której czułam się jak milion dolarów.

Kiedy ją założyłam, wróciłam myślami do czasów, gdy brałam udział w wyborach Miss Liverpoolu. Wspomnienia tamtego dnia przelały się przez mój umysł, gdy stałam i patrzyłam na siebie w lustrze. Ta noc była nawet lepsza niż konkurs piękności. Najpierw wygrałam, a potem poznałam Simona Rimmera, moim zdaniem niezła noc.

To było w piątek wieczorem. W poniedziałek odwiedziłam mojego lekarza, który potwierdził, że kieruje mnie do poradni chorób piersi, ponieważ wyczuł guzek i wiedział, że należy go dokładniej zbadać w szpitalu. O nie, pomyślałam, to nie będzie dobre. Naprawdę nie potrafię wyrazić słowami tego, co czułam, gdy tego wieczoru wyszłam z gabinetu lekarskiego. Tak wiele myśli i emocji kłębiło się w mojej głowie i bardzo się bałam. Zawsze myślimy o najgorszym, gdy dzieje się coś takiego; to ludzka natura. I dokładnie to robiłem.

Od podniebnego szczytu do otchłani rozpaczy i strachu w ciągu zaledwie czterech dni - to było piekielnie strome zbocze. Mam nadzieję, że ta historia mojej podróży pomoże wszystkim tym, którzy przyjdą po mnie w tej samej pełnej terroru wędrówce do pełnego zdrowia i powrotu do normalnego życia zawodowego i, co ważniejsze, życia domowego, które miało stać się jeszcze bardziej bolesne, gdy mój związek z moim partnerem od szesnastu lat się rozpadł. Ja i Peter, który jest również ojcem mojej córki Hollie, rozstaliśmy się po zakończeniu leczenia, choć nie było to łatwe, była to właściwa decyzja dla nas jako rodziny, a Hollie nadal jest najważniejszą osobą dla nas obojga.