Lygia Clark: Porzucenie sztuki, 1948-1988

Opinie czytelników

Książka jest kompleksowym i pięknie zaprezentowanym badaniem dzieł i kariery Lygii Clark, zawierającym wysokiej jakości reprodukcje fotograficzne i szczegółowe komentarze na temat jej myśli artystycznej.

Wysokiej jakości reprodukcje fotograficzne, szczegółowe teksty o procesie myślowym artystki, kompleksowy przegląd kariery Lygii Clark, oszałamiająca prezentacja, cenna dla entuzjastów sztuki współczesnej.

Niektórzy recenzenci uznali cenę za nieco wysoką, zwłaszcza że jest to produkt importowany.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Lygia Clark: The Abandonment of Art, 1948-1988

Zawartość książki:

Od sztuki konkretnej do obiektów relacyjnych: artystyczne ścieżki Lygii Clark.

Niniejsza publikacja, wydana w związku z dużą retrospektywą twórczości brazylijskiej malarki, rzeźbiarki i performerki Lygii Clark, przedstawia linearny i progresywny przegląd przełomowej praktyki artystki. Clark, która szkoliła się u współczesnych mistrzów od późnych lat 40. do połowy lat 50. XX wieku, stała na czele ruchów konstruktywistycznych i neokonkretystycznych w Brazylii i wspierała aktywny udział widza w swoich pracach. Badając twórczość Clark, od jej wczesnych abstrakcyjnych kompozycji po "biologiczne architektury" i "obiekty relacyjne", które stworzyła pod koniec swojej kariery, jest to najbardziej wszechstronny tom o artystce dostępny w języku angielskim. Trzy sekcje oparte na kluczowych etapach jej kariery - abstrakcji, neokonkretyzmie i porzuceniu sztuki - badają te krytyczne momenty w twórczości Clark, zakotwiczają znaczące koncepcje lub konstelacje prac, które wyznaczają ostateczny krok w jej twórczości, i rzucają światło na okoliczności w jej życiu jako artystki. Zawierając znaczny wybór wcześniej niepublikowanych archiwalnych tekstów osobistych pism Clark, jest to istotne źródło podstawowej dokumentacji dla badań nad historią sztuki XX wieku.

Lygia Clark (1920-1988) kształciła się w Rio de Janeiro i Paryżu od końca lat 40. do połowy lat 50. XX wieku. Od końca lat 60. do lat 70. stworzyła serię niekonwencjonalnych dzieł sztuki równolegle z długą terapią psychoanalityczną, co doprowadziło ją do opracowania serii propozycji terapeutycznych opartych na sztuce. Clark stała się głównym punktem odniesienia dla współczesnych artystów zajmujących się granicami konwencjonalnych form sztuki.