Ocena:
Książka dostarcza istotnych informacji na temat Luwijczyków, głównie poprzez interpretacje autora anatolijskich hieroglifów, jednocześnie odnosząc się do niektórych źródeł hetyckich i egipskich. Wydaje się jednak, że odzwierciedla ona głównie własne poglądy autora, które nie są powszechnie akceptowane przez innych naukowców w tej dziedzinie. Książka jest skierowana do odbiorców akademickich i może stanowić wyzwanie dla zwykłych czytelników.
Zalety:⬤ Obszerne informacje na temat Luwijczyków
⬤ interesujące interpretacje i powiązania między Luwijczykami a innymi cywilizacjami, takimi jak Mykeńczycy
⬤ perspektywa autora poszerza wiedzę z zakresu językoznawstwa historycznego.
⬤ W dużej mierze opiera się na interpretacjach autora, które są sprzeczne z konsensusem wśród innych naukowców
⬤ trudna do odczytania dla odbiorców spoza środowiska akademickiego
⬤ może zawierać kontrowersyjne twierdzenia, które nie są powszechnie akceptowane w środowisku akademickim.
(na podstawie 1 opinii czytelników)
The Luwians of Western Anatolia: Their Neighbours and Predecessors
W literaturze naukowej wiele uwagi poświęca się Hetytom i mykeńskim Grekom, ale Luwowie z zachodniej Anatolii są notorycznie zaniedbywani. Dlatego pożądane jest studium skupiające się na tych ostatnich.
W tej książce zebrano obecnie dostępne informacje na temat zachodnich Luwów. Obejmuje to przede wszystkim dowody epigraficzne w postaci luwijskich inskrypcji hieroglificznych z regionu oraz informacje historyczne, które można z nich wywnioskować, a także historyczne źródła hetyckie. Jako warunek wstępny rekonstrukcji historii zachodnich Luwów w okresie środkowego i późnego brązu, należy rozwiązać drażliwą kwestię geografii ich siedlisk.
Można to teraz zrobić w odpowiedni sposób dzięki najnowszym odkryciom. Oprócz hieroglifów luwijskich, Luwowie z zachodniej Anatolii używali również pisma klinowego.
Na podstawie danych lingwistycznych z obu kategorii dowodów przedstawiono szkic ich języka. Należy jednak pamiętać, że nie wszyscy mieszkańcy zachodniej Anatolii posługiwali się językiem luwijskim.
W związku z tym argumentuje się, że ich północni sąsiedzi w Troad mówili innym językiem, typu tracko-frygijskiego. Wreszcie, Luwowie nie byli autochtonami w tym regionie, ale poprzedzili ich użytkownicy innego języka indoeuropejskiego, najbardziej adekwatnie zdefiniowanego jako staroindoeuropejski w terminologii Hansa Krahe.