Posthumous People: Vienna at the Turning Point
Friedrich Neitzsche wyobrażał sobie, że należy do społeczeństwa wizjonerów, myślicieli, architektów, poetów, muzyków i artystów wyprzedzających główny nurt. Byli skazani na niezrozumienie lub ignorowanie w teraźniejszości, ale ich praca stanie się znacząca w przyszłości.
Do nich skierował aforyzm, od którego książka Massimo Cacciariego wzięła swoją nazwę, mówiąc: "Dopiero po śmierci wejdziemy w nasze życie i ożyjemy, och, bardzo żywi, my, pośmiertni ludzie". Cacciari wyodrębnia Wiedeń jako europejską stolicę pośmiertnych ludzi w kluczowym punkcie zwrotnym w zachodnim myśleniu, gdy kończył się XIX wiek. Odnajduje tam Ludwiga Wittgensteina wraz z Peterem Altenbergiem, Robertem Walserem, Lou Andreas-Salom, Adolfem Loosem, Martinem Buberem, Egonem Schiele, Karlem Krausem, Gustavem Klimtem i wieloma innymi.
Cacciari traktuje tę niezwykle bogatą koncentrację aktywności jako centrum, na którym kultura europejska wkroczyła w XX wiek. Sięga bezpośrednio do intelektualnej zawartości każdej z omawianych przez siebie postaci.
