Ludobójstwo Tutsi i rwandyjskie kościoły: Między żalem a zaprzeczeniem

Oryginalny tytuł:

The Genocide Against the Tutsi, and the Rwandan Churches: Between Grief and Denial

Zawartość książki:

Dlaczego niektóre sektory rwandyjskich kościołów przyjęły niejednoznaczną postawę wobec ludobójstwa Tutsi, które pochłonęło życie 800 000 osób w ciągu trzech miesięcy między kwietniem a lipcem 1994 roku? Co uniemożliwiło kościołom zaakceptowanie faktu, że mogły być w pewnym stopniu odpowiedzialne za ludobójstwo? I w jaki sposób powinniśmy wyjaśnić wysiłki podejmowane przez inne sektory kościołów w celu upamiętnienia ludobójstwa i odbudowy programów duszpasterskich? Opierając się na wywiadach z ocalałymi z ludobójstwa, Rwandyjczykami na uchodźstwie, misjonarzami i urzędnikami państwowymi, a także na archiwach kościelnych i innych źródłach, książka ta jest pierwszym akademickim studium na temat chrześcijaństwa i ludobójstwa na Tutsi, które dogłębnie bada te sporne kwestie i ujawnia większą wewnętrzną różnorodność w kościołach chrześcijańskich, niż się często zakłada. Podczas gdy niektórzy chrześcijanie, zarówno protestanci, jak i katolicy, podejmowali ryzyko, aby chronić ludność Tutsi, inni bezkrytycznie przyjęli pogląd rządu tymczasowego, że Tutsi byli wrogami ludu, a niektórzy, nawet księża i pastorzy, pomagali zabójcom.

Przywódcy kościelni jedynie potępili wojnę: nigdy jej nie potępili. Skupiając się na okresie ludobójstwa w 1994 r. i kolejnych latach (do 2000 r.), Denis szczegółowo analizuje reakcje dwóch kościołów, Kościoła katolickiego, największego i najbardziej złożonego, oraz Kościoła prezbiteriańskiego w Rwandzie, który przyznał się do winy w grudniu 1996 r.

Studium przypadku poświęcone jest katolickiej parafii Congo-Nil w zachodniej Rwandzie, prowadzonej w tym czasie przez francuskiego księdza Gabriela Maindrona, człowieka, którego ocaleni z ludobójstwa oskarżają o brak sprzeciwu wobec ludobójstwa pomimo jego bliskich powiązań ze sprawcami. Do 1997 r.

postawa obronna przyjęta przez wielu katolików zaczęła się zmieniać w 1997 i 1998 r., a Nadzwyczajny Synod na temat Etniczności 1999-2000 był kamieniem milowym. Jednak, zwłaszcza w bezpośrednim następstwie ludobójstwa, napięcie i podejrzliwość utrzymywały się i nigdy nie doszło do prześladowania Kościoła katolickiego ze strony państwa.