Lost to the Deep: Górskie syreny (Sapphire Lake)

Opinie czytelników

Książka „Lost to the Deep” autorstwa Desiree Lafawn jest kontynuacją serii Mountain Mermaids, w której występują Jaxxon i Blaire. Czytelnicy cieszą się humorem, romansem i emocjonalną głębią tej historii, a wielu z nich gorąco ją poleca, szczególnie fanom opowieści o syrenach. Istnieją jednak mieszane uczucia co do niektórych elementów pisania i rozwoju postaci, a niektórzy czytelnicy wyrażają niezadowolenie z fabuły i stylu.

Wciągające postacie, humor, romans, głębia emocjonalna, mocna fabuła, świetna integracja z poprzednimi historiami z serii, szybka i przyjemna lektura oraz dobrze opracowana wiedza o syrenach.

Niektórzy czytelnicy stwierdzili, że wprowadzenie jest niezręczne, a postacie mniej wiarygodne, problemy ze stylem pisania i dialogami, używanie wulgaryzmów i wulgarnych treści może nie spodobać się każdemu, a także niespójne przedstawienie postaci.

(na podstawie 14 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Lost to the Deep: Mountain Mermaids (Sapphire Lake)

Zawartość książki:

Jaxxen chciał tylko wrócić do snu - na zawsze. Ale nie, jego młodszy brat musiał iść i złamać starożytną klątwę, która trzymała ich związanych z jeziorem, znajdując swoją partnerkę.

Dobrze dla niego, ale Jaxxen nigdy nie planował szczęśliwego życia dla siebie. Skoro jego brat zadał sobie tyle trudu, by go brutalnie obudzić, Jaxxen mógł równie dobrze ostatni raz wyjść na powierzchnię, by poznać swoją nową siostrę i życzyć im wszystkiego najlepszego. Nie spodziewał się jednak, że spotka ognistą boginię o ustach doświadczonego wojownika.

Nie, jej wymachiwanie pięściami i innymi częściami ciała zdecydowanie nie było częścią jego planu - pogawędka, powrót na dno jeziora i spanie do końca życia.

A co gorsza, wysuwa roszczenia, o których nic nie wie. Twierdzenia, które mogą sprawić, że poczuje rzeczy, których nigdy nie chciał czuć.

Blaire była zmęczona czekaniem. Zobaczyła znak partnera, gdy była nastolatką i nie traciła czasu, by dowiedzieć się, co on oznacza. Była towarzyszką głębin.

Jaxxen był jej, a on miał czelność powiedzieć jej: "Nie, dziękuję", jakby jego słowo było prawem? Nie do przyjęcia. Nawet jeśli mogłaby sobie wmówić, że go nie potrzebuje, nie czekała tyle czasu na swojego księcia tylko po to, by przyjąć odmowę od czarnookiego barbarzyńcy z czipem na ramieniu. Mógł wsiąść na pokład lub spędzić wieczność na kłótni, ponieważ ona zejdzie do głębin i go dopadnie, zanim pozwoli mu na to.

Nie pozwoliła Jaxxenowi się zgubić, bo sama też by się zgubiła. I wiedziała, że są sobie przeznaczeni.