Niniejsza książka sygnalizuje i analizuje zmianę paradygmatu, jakiej doświadczyła w ostatnich latach dziedzina studiów nad pamięcią: zwrot intersekcjonalny i epistemologiczny, który przestrzennie, czasowo i ideologicznie przesuwa bezpośrednie (świadectwo) i pośrednie (transgeneracyjne) odzwierciedlenie retrospektywnej symboliki represyjnych procesów, które miały miejsce podczas cywilno-wojskowych dyktatur Ameryki Łacińskiej, proponując wyjście poza równanie ofiara-ofiara-świadek.
Dziedzina ta została ożywiona przez ponowną identyfikację przemocy nie jako skutku, ale jako podstawy, zjawiska strukturalnego związanego z upadkiem państwa demokratycznego w regionie, któremu w kilku przypadkach towarzyszył powrót do władzy prawicy poprzez miękkie zamachy stanu podtrzymywane przez narrację kapitalistycznego zdrowego rozsądku. Ta druga faza neoliberalizmu materializuje się w trwałej, systematycznej przemocy wobec społeczności i podmiotów (rasowych, etnicznych, seksualnych, płciowych i klasowych), które są przesiedlane, niepewne, prześladowane lub dziesiątkowane za opór społeczności wobec reżimu gospodarczego, który je marginalizuje.
Ich emancypacyjne narracje i praktyki stanowią przedmiot zainteresowania tej książki i podstawę epistemologicznego i intersekcjonalnego zwrotu w studiach nad pamięcią, do których książka się odnosi.
