Fate of the Flesh: Secularization and Resurrection in the Seventeenth Century
W XVII wieku starożytna nadzieja na fizyczne zmartwychwstanie ciała i jego ciała rozpoczęła nieoczekiwane drugie życie jako teoria krytyczna, kwestionując pojęcie autonomicznej jaźni i napędzając wczesną nowoczesną poezję awangardową.
Gdy wyłaniający się empiryczny światopogląd naukowy i rosnąca w siłę kartezjańska dualistyczna ontologia przekształciły starożytną nadzieję na zmartwychwstanie ciała w fantazję o duszy lub umyśle żyjącym niezależnie od ciała, literatura skomplikowała warunki debaty. Poeci tacy jak Donne, Herbert, Vaughan i Jonson podchwycili odrzuconą ideę zmartwychwstania ciała i przenieśli ją z apokaliptycznej przyszłości do tu i teraz, aby wyobrazić sobie jaźń już nasyconą dziwną, tętniącą życiem materialnością zmartwychwstałego ciała.
Fate of the Flesh bada, co się dzieje, gdy siedemnastowieczni poeci zakładają zmartwychwstanie ciała w historycznej osobie. Poeci ci postrzegają ciało zmartwychwstałe jako warunek wstępny dla tożsamości i form działania osoby społecznej, a jednocześnie jako głęboko inne od wszystkich takich tożsamości i działań, obce w jaźni, które zarówno umożliwia, jak i podważa życie jako osoba społeczna. Perspektywa ta prowadzi siedemnastowiecznych poetów do fascynującej świadomości niepokojącej materialności w sercu jaźni i pozwala im na nowo wyobrazić sobie sprawczość, tożsamość i świat przyrody w jej świetle.
Rozwijając poetykę, która poszukuje drwiącej materialności w jaźni, poeci ci antycypują dwudziestowieczną poetykę "awangardową". Ich wiersze nie są ani prostą reprezentacją, ani pięknymi przedmiotami, ale formą społecznej praktyki, która tworzy nowe społeczności czytelników i pisarzy zgromadzonych wokół nowego doświadczenia siebie jako ciała zapośredniczonego przez poezję.