Literatura kubańska w epoce czarnego powstania: Manzano, Plcido i religia afro-latynoska

Opinie czytelników

Książka jest chwalona za wciągający styl narracji, który sprawia, że treść historyczna przypomina raczej opowieść niż tradycyjną literaturę faktu. Recenzenci doceniają jej wkład w kubańską literaturę i historię, choć pojawiła się wzmianka o fizycznych problemach z produkcją książki.

Pięknie napisana, wciągająca narracja, pouczająca o historii Kuby, cenny wkład w literaturę kubańską, mocne opowiadanie historii.

Fizyczny problem produkcyjny z wygiętymi stronami.

(na podstawie 3 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Cuban Literature in the Age of Black Insurrection: Manzano, Plcido, and Afro-Latino Religion

Zawartość książki:

Juan Francisco Manzano i Gabriel de la Concepci n Vald s (Pl cido) byli prawdopodobnie najważniejszymi i najbardziej innowacyjnymi kubańskimi pisarzami afrykańskiego pochodzenia w hiszpańskiej epoce kolonialnej. Obaj dziewiętnastowieczni autorzy używali katolicyzmu jako symbolicznego języka dla duchowości inspirowanej Afryką. Podobnie Pl cido i Manzano obalili popularne wyobrażenia neoklasycyzmu i romantyzmu, aby wyobrazić sobie czarną wolność w tradycji rewolucji haitańskiej.

Pl cido i Manzano wyobrażali sobie emancypację przez pryzmat afrykańskiej duchowości, co było przełomowym momentem w historii kubańskiej literatury. Matthew Pettway bada, w jaki sposób przedstawienie afrykańskich idei ducha i kosmosu w konwencjonalnych tekstach powraca we wczesnej literaturze kubańskiej i stało się podstawą filozofii antyniewolniczej Manzano i Pl cido. Przedstawienie afrykańsko-atlantyckich idei religijnych odrzuciło elitarne uzasadnienie, że literatura powinna być barometrem wysokiego postępu kulturowego.

Kubańskie debaty na temat wolności i tożsamości nigdy nie były wyłączną domeną białej kreolskiej elity. Nacisk Pettwaya na inspirowaną Afryką duchowość jako źródło wiedzy i środek do świętego autorytetu dla czarnych kubańskich pisarzy pogłębia nasze zrozumienie Manzano i Pl cido nie jako zwykłych naśladowców, ale jako estetycznych i politycznych pionierów. Jak sugeruje Pettway, czarnoskórzy latynoamerykańscy pisarze nie porzucili swojego afrykańskiego dziedzictwa religijnego, aby zasymilować się z Kościołem katolickim. Uznając mądrość afrykańskich przodków, zdobyli władzę w walce o wyzwolenie czarnych.