Literatura dwóch światów: Wczesne powieści Kazuo Ishiguro

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Two-World Literature: Kazuo Ishiguro's Early Novels

Zawartość książki:

W tym studium Rebecca Suter stara się skomplikować nasze rozumienie literatury światowej, badając twórcze i krytyczne wykorzystanie stereotypów kulturowych we wczesnych powieściach Kazuo Ishiguro. W ostatnich latach "literatura światowa" poddawana jest coraz większej analizie: Aamir Mufti nazwał ją wynikiem "myślenia o jednym świecie", dziedzictwem imperialnego systemu mapowania kulturowego z jednolitej perspektywy.

Suter postrzega fikcję Ishiguro jako ważną alternatywę dla tego paradygmatu. Urodzony w Japonii, wychowany w Wielkiej Brytanii i tłumaczony na wiele języków, Ishiguro przez całą swoją karierę świadomie wykorzystywał swoją wielokulturową pozycję do tworzenia tekstów, które patrzą na szerokie ludzkie problemy w zupełnie inny sposób. Poprzez uważną lekturę jego wczesnych strategii narracyjnych, Suter wyjaśnia, w jaki sposób Ishiguro był w stanie stworzyć "literaturę dwóch światów", która odnosi się do uniwersalnych ludzkich trosk i unika pułapek pojedynczej, zachodnio-centrycznej perspektywy "wizji jednego świata".

Osadzenie akcji dwóch pierwszych powieści, A Pale View of Hills (1982) i An Artist of the Floating World (1986), w Japonii wyraźnie użytej jako metafora, umożliwiło Ishiguro parodiowanie i obalanie zachodnich stereotypów na temat Japonii, a co za tym idzie, podważanie uniwersalności zachodnich wartości. Ta subwersja została wzmocniona w jego trzeciej powieści The Remains of the Day (1989), która jest doskonale czytelna zarówno w angielskim, jak i japońskim paradygmacie kulturowym.

Opierając się na tym obalaniu stereotypów, wczesna twórczość Ishiguro bada złożoną relację między uwarunkowaniami społecznymi a sprawczością, pokazując, w jaki sposób zachowanie bohaterów jest związane z ich dziedzictwem kulturowym, ale nie można go do niego zredukować. To podejście leży u podstaw fascynującego portretu ludzkiego doświadczenia w nowszych dziełach autora, takich jak Never Let Me Go (2005) i The Buried Giant (2015), które przyniosły Ishiguro globalną publiczność i Nagrodę Nobla.

Pozbawieni łatwych wyjaśnień związanych z myśleniem o jednym świecie, czytelnicy dwuświatowej literatury Ishiguro są zmuszeni docenić złożoność wzajemnych powiązań tożsamości indywidualnej i zbiorowej, pamięci osobistej i historycznej oraz wpływu i sprawczości, aby uzyskać bardziej zniuansowane, "dwuświatowe uznanie" ludzkiego doświadczenia.