Literary Hispanophobia and Hispanophilia in Britain and the Low Countries (1550-1850)
Hiszpania przez wieki była płodnym miejscem dla europejskiej wyobraźni i najczęściej była postrzegana w czarno-białych opozycjach - albo jako despotyczna i fanatyczna siła we wczesnym okresie nowożytnym, albo jako wyimaginowana geografia „romantycznej” Hiszpanii w późniejszych stuleciach. Jednak obraz Hiszpanii, jej kultury i mieszkańców nie ewoluował nieubłaganie od negatywnego do pozytywnego.
Począwszy od wczesnego okresu nowożytnego reagował on na niejednoznaczną matrycę sprzecznych hispanofobicznych i hispanofilskich przedstawień. Tak jak w XIX wieku utajone negatywne stereotypy wciąż powracały, nawet w okresie rozkwitu romantyzmu, tak we wczesnym okresie nowożytnym uznanie dla Hiszpanii było równie niezaprzeczalne.
Kiedy Hiszpania była politycznym i militarnym supermocarstwem, cieszyła się również hegemonią kulturową z literackim Złotym Wiekiem, w którym powstawały arcydzieła cieszące się międzynarodowym uznaniem. Literacka hispanofobia i hispanofilia w Wielkiej Brytanii i Niderlandach (1550-1850) bada długotrwałe zainteresowanie Hiszpanią i jej kulturą oraz ujawnia współistniejącą dwuznaczność między pogardą a fascynacją, która charakteryzuje zachodnie postrzeganie historii, w szczególności w Wielkiej Brytanii i Niderlandach, dwóch przestrzeniach geograficznych o wspólnym poczuciu historycznych powiązań i nakładającej się, czasem skomplikowanej, historii z Hiszpanią.