Lipstick Jihad: Pamiętnik o dorastaniu Irańczyka w Ameryce i Amerykanina w Iranie

Opinie czytelników

Książka „Lipstick Jihad” autorstwa Azadeh Moaveni stanowi osobistą i wnikliwą analizę jej doświadczeń jako Amerykanki irańskiego pochodzenia oraz jej podróży powrotnej do Iranu. Pamiętnik oferuje szczegółowe spojrzenie na złożoność tożsamości, kultury i wpływ rewolucji islamskiej na życie kobiet. Podczas gdy wielu czytelników docenia żywe opowiadanie historii i wartość edukacyjną dotyczącą Iranu, niektórzy krytykują ją za nadmierne skupienie się na sobie lub brak głębi w niektórych obszarach.

⬤ Wciągający i żywy styl pisania; Moaveni jest chwalona za umiejętność opowiadania historii.
⬤ Zapewnia cenne spojrzenie na irańską kulturę i życie po rewolucji, szczególnie dla kobiet.
⬤ Książka jest pouczająca i oferuje wgląd w irańsko-amerykańską tożsamość.
⬤ Wielu czytelników uważa, że osobiste relacje są relatywne i odzwierciedlają szersze doświadczenia imigrantów.

⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że narracja jest zbyt egocentryczna lub brakuje jej głębi w odniesieniu do szerszych kwestii społecznych.
⬤ Krytycy wspominają, że książka może być nieco powtarzalna i brakuje w niej istotnych analiz.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że przedstawia ona wąską perspektywę, zaniedbując złożoność irańskiego społeczeństwa poza osobistymi doświadczeniami autora.
⬤ Niektórzy uznali ją za przestarzałą, omawiając wydarzenia sprzed prawie dwóch dekad.

(na podstawie 85 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Lipstick Jihad: A Memoir of Growing Up Iranian in America and American in Iran

Zawartość książki:

Odkąd sięga pamięcią, Azadeh Moaveni czuła się skłócona ze swoją poplątaną tożsamością irańsko-amerykańską. Na przedmieściach Ameryki Azadeh żyła w dwóch światach.

W domu była córką irańskiej społeczności emigracyjnej, podawała herbatę, trzymała się tradycji i marzyła o Teheranie. Na zewnątrz była kalifornijską dziewczyną, która ćwiczyła jogę i słuchała Madonny. Przez lata ignorowała napięty impas między jej dwiema kulturami.

Ale studia zwiększyły konflikt między Iranem a Ameryką, a po ukończeniu studiów przeniosła się do Iranu jako dziennikarka. To opowieść o jej poszukiwaniu tożsamości między dwiema kulturami, które rozdzieliła brutalna historia.

Jest to również historia Iranu, niespokojnego kraju zagubionego u zmierzchu rewolucji. Powrót Moaveni do domu przypada na gorące dni ruchu reformatorskiego w kraju, kiedy młodzi ludzie demonstrowali na ulicach i krzyczeli o zakończeniu islamskiego reżimu. W tych burzliwych czasach stara się zbudować życie w mrocznym kraju, zupełnie niepodobnym do świetlistego, szafranowego i turkusowego Iranu z jej wyobraźni.

Prowadząc nas przez przesiąknięte narkotykami, podziemne imprezy Teheranu, do hedonistycznego życia młodych ludzi desperacko pragnących zmian, Moaveni maluje rzadki portret zbuntowanego następnego pokolenia Iranu. Krajobraz jej Teheranu - stoki narciarskie, pokazy mody, centra handlowe i kawiarnie - jest zaludniony przez obsadę młodych ludzi, których entuzjazm i rozpacz ożywiają współczesną rzeczywistość Iranu.