Libia i globalne trwałe zaburzenie

Opinie czytelników

Książka przedstawia prowokującą do myślenia analizę globalnego porządku i wykorzystuje Libię jako studium przypadku do zbadania tematów związanych z nieporządkiem politycznym i wyzwaniami gospodarczymi. Autor, Jason Pack, argumentuje, że era postzimnowojenna dobiegła końca, co doprowadziło do sytuacji charakteryzującej się globalnym nieporządkiem, w której państwa i podmioty niepaństwowe rywalizują o władzę. Narracja jest wzbogacona o osobiste anegdoty i szczegółowy wgląd w gospodarkę Libii, zapewniając czytelnikom kompleksowe zrozumienie obecnej sytuacji kraju.

Oferuje rzadkie dogłębne spojrzenie na gospodarkę Libii przed i po rewolucji.

Wciągający styl pisania łączy osobiste anegdoty z analizą na poziomie makro.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Libya and the Global Enduring Disorder

Zawartość książki:

Nie żyjemy już w świecie rządzonym przez międzynarodową koordynację, zjednoczony blok NATO czy amerykańskiego hegemona. Tradycyjnie, upadek jednego imperium prowadzi do przywrócenia równowagi sił poprzez walkę między rywalizującymi systemami porządku. Jednak ta dynamika jest dziś zaskakująco nieobecna; zamiast tego wszystkie supermocarstwa czasami starały się promować to, co Jason Pack nazywa „trwałym nieporządkiem”.

Twierdzi on, że trwający w Libii konflikt - bardziej niż wojny domowe w Jemenie, Syrii, Wenezueli czy na Ukrainie - stanowi idealny mikrokosmos, w którym można zidentyfikować najistotniejsze cechy tej nowej ery geopolityki. Trajektoria tego kraju po odejściu Kaddafiego została ukształtowana przez wyraźny brak spójnej międzynarodowej dyplomacji; podczas gdy stopniowa implozja Libii wywołała transgraniczne zarażenie, jeszcze bardziej niszcząc globalne instytucje i partnerstwo międzynarodowe.

Pack opiera się na ponad dwóch dekadach badań nad Libią i Syrią, aby podkreślić kafkowskie aspekty dzisiejszych globalnych spraw. Pokazuje, że nawet zagrożenia związane z Arabską Wiosną i zabójstwem ambasadora USA J. Christophera Stevensa w Bengazi nie były w stanie wywołać jednolitej reakcji Zachodu. Raczej jeszcze bardziej podcięły one globalną współpracę, demonstrując samonapędzającą się naturę stopniowo upadającego porządku światowego.