Letnie marzenia: Historia wyspy Bob-Lo

Opinie czytelników

Książka o wyspie Boblo dostarcza wyczerpującej historii i wywołuje nostalgię u tych, którzy odwiedzili park rozrywki, ale może brakować jej nieco atrakcyjności wizualnej i ma problemy z jakością książki.

Wiele interesujących faktów na temat wyspy, dobrze napisana narracja, która przywołuje wspomnienia z dzieciństwa, dokładne szczegóły historyczne, książka zawiera osobiste anegdoty czytelników i jest obowiązkową pozycją dla entuzjastów nostalgii i parków rozrywki.

Niektóre strony wypadały, brakowało kolorowych zdjęć (wszystkie są czarno-białe), a niektóre pytania dotyczące szczegółów historycznych pozostały bez odpowiedzi.

(na podstawie 12 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Summer Dreams: The Story of Bob-Lo Island

Zawartość książki:

Położona dwadzieścia mil na południe od Detroit, gdzie rzeka Detroit spotyka się z jeziorem Erie, wyspa Bob-lo przez prawie sto lat była najlepszym letnim placem zabaw dla rodzin z Detroit i Windsor.

W czasach swojej świetności na wyspie znajdował się park rozrywki z jedną z największych na świecie sal tanecznych, elegancką restauracją i ręcznie rzeźbioną karuzelą. Na wyspie znajdowały się również dwa duże parowce zaprojektowane przez Franka Kirby'ego - z tańcami i innymi atrakcjami - które przewoziły klientów do i z wyspy, na którą nie można było dojechać samochodem.

W książce Summer Dreams, autor Patrick Livingston opowiada historię Bob-lo od jego odkrycia przez francuskich odkrywców do późniejszego wykorzystania przez misjonarzy, brytyjskich wojskowych, zbiegłych niewolników, rolników i wreszcie bogatą klasę, która rozwinęła wyspę jako letni kurort. Dopiero gdy Detroit, Belle Isle i Windsor Ferry Company, chcąc rozszerzyć swoje przedsięwzięcia biznesowe, kupiły wyspę w 1898 roku, Bob-lo stało się znane jako miejsce docelowe dla rozwijającej się klasy średniej Detroit. Park stanowił idealne miejsce dla mieszkańców Detroit do tańca i zabawy oraz ucieczki od wiru tego, co szybko stawało się przemysłowym i zmechanizowanym miastem.

Livingston zauważa, że funkcjonowanie parku stanowiło szczególne wyzwanie dla zespołów zarządzających na przestrzeni stulecia, zwłaszcza w zakresie prowadzenia parowców z USA i konkurencji z nowoczesnymi parkami rozrywki, do których można było dojechać samochodem. Livingston opisuje najnowszą historię wyspy, w tym ostateczne zamknięcie parku w 1993 roku, sprzedaż parowców i przejażdżek na aukcji oraz przebudowę wyspy na osiedle domów wartych wiele milionów dolarów.