Let Me Clear My Throat: Eseje

Opinie czytelników

Książka „Let Me Clear My Throat” autorstwa Eleny Passarello to zbiór hybrydowych esejów, które badają ludzki głos z mieszanką humoru, historii i prowokującej do myślenia analizy. Pisarstwo jest często chwalone za wciągający styl i głębię, dzięki czemu eseje są zarówno pouczające, jak i zabawne. Chociaż książka jest ogólnie dobrze przyjęta, niektórzy czytelnicy uważają, że czasami jest gęsta lub zbyt szczegółowa, co może prowadzić do znudzenia. Ogólnie rzecz biorąc, jest ona zalecana dla osób zainteresowanych tematem.

⬤ Doskonały i opisowy styl
⬤ wciągające i humorystyczne eseje
⬤ informacje z odniesieniami historycznymi
⬤ dobrze skonstruowana i zróżnicowana długość
⬤ zachęca do dalszych badań
⬤ wyjątkowe skupienie się na ludzkim głosie i jego złożoności.

⬤ Czasami gęsta i zbyt szczegółowa, potencjalnie prowadząca do nudy
⬤ niektórzy czytelnicy uznają ją za mniej wciągającą, jeśli oczekują prostej narracji
⬤ może nie spodobać się tym, którzy szukają szybkiej lektury.

(na podstawie 14 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Let Me Clear My Throat: Essays

Zawartość książki:

Od Farinellego, XVIII-wiecznego kastrata, który powalał sceny operowe swoim wysokim C, po nagranie "Johnny B. Goode" umieszczone na statku kosmicznym Voyager, Let Me Clear My Throat analizuje dlaczego i jak popularne głosy, nadając im znaczenie i emocje.

Są tu morderstwa punkrockowych wron, impresjonistów i okrzyki buntowników; "BYAH! " i "Stella!" Marlona Brando. ", a także filmowy jazgot, który pojawił się w filmach od "Narodzin gwiazdy" po "Kosmiczne kulki". Głos jest instrumentem wcielającym myśli, a eseje Eleny Passarello są buntowniczą dekonstrukcją sposobów, w jakie dźwięki, które wydajemy, zarówno wyrażają, jak i kształtują to, kim jesteśmy - adnotowana ścieżka dźwiękowa, w której dajemy głos samym sobie.

Elena Passarello jest aktorką i pisarką pochodzącą z Charleston w Południowej Karolinie. Studiowała literaturę faktu na University of Pittsburgh i University of Iowa, a jej eseje pojawiły się w Creative Nonfiction, Gulf Coast, Slate, Iowa Review, The Normal School, Literary Bird Journal, Ninth Letter oraz w antologii muzycznej Pop Till the World Falls Apart.

Występowała w kilku regionalnych teatrach na wschodzie i środkowym zachodzie, grając role w premierach "Mrs. Bob Cratchit's Wild Christmas Binge" Christophera Duranga oraz "Wild Signs and Holler" Davida Turkela.

W 2011 roku została pierwszą kobietą, która wygrała coroczny konkurs Stella Screaming Contest w Nowym Orleanie.