Biorąc za punkt wyjścia rozbieżność między znaczeniem i dyskusją na temat codziennego uczenia się w konkretnym kontekście doradztwa w zakresie zarządzania, Georg Rainer bada formy i przejawy praktyk uczenia się oraz czynniki wpływające na ich rozwój w praktyce doradczej.
Wykorzystuje grę językową i konceptualizację praktyczno-teoretycznej perspektywy uczenia się, aby podkreślić martwe punkty czysto indywidualno-poznawczej perspektywy. Uczenie się staje się wówczas rozpoznawalne jako osiągnięcie przede wszystkim praktyczno-społeczne.
Rozważania oparte na teorii zostały zilustrowane empirycznie wypowiedziami doradców z różnych firm konsultingowych. Opisy z ich praktyki zawodowej sugerują również, że nie zawsze jest rzeczą oczywistą, aby móc odtworzyć praktyki uczenia się w poradnictwie.