Lady Sings the Blues: Wydanie z okazji 50-lecia z poprawioną dyskografią

Opinie czytelników

Recenzje książki o Billie Holiday odzwierciedlają mieszankę podziwu dla jej życia i muzyki, wraz z pewną krytyką dotyczącą dokładności faktów. Wielu czytelników doceniło konwersacyjny styl i emocjonalną głębię, podczas gdy niektórzy wyrazili rozczarowanie niespójnościami i brakiem szczegółów.

⬤ Wciągający, konwersacyjny styl pisania, który sprawia, że czytelnicy czują się związani z Billie Holiday.
⬤ Bogaty wgląd w jej życie, zmagania i epokę, w której żyła.
⬤ Emocjonalna szczerość i szczera opowieść.
⬤ Podkreśla wpływ jej doświadczeń na jej muzykę.
⬤ Polecana fanom jazzu i tym, którzy chcą poznać życie Billie Holiday.

⬤ Pewne nieścisłości faktograficzne i potencjalne upiększenia w pamiętniku.
⬤ Brak jasności co do niektórych miejskich slangów i terminologii z tamtego okresu.
⬤ Brak zdjęć w wydaniu Kindle zauważony przez niektórych czytelników.
⬤ Niektóre recenzje wspominają, że książka jest nieco przestarzała i brakuje w niej kompleksowego omówienia jej późniejszych lat.

(na podstawie 216 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Lady Sings the Blues: The 50th-Anniversay Edition with a Revised Discography

Zawartość książki:

Idealna dla fanów The United States vs. Billie Holiday, jest to zaciekle szczera, pozbawiona wszelkich zahamowań książka wspomnieniowa legendarnej sensacji jazzu, swingu i śpiewania standardów - wydanie z okazji pięćdziesiątej rocznicy zaktualizowane o wspaniałe nowe zdjęcia, poprawioną dyskografię i wnikliwą przedmowę pisarza muzycznego Davida Ritza.

Zabierając czytelnika w szybką podróż od trudnego dzieciństwa Billie Holiday w Baltimore (gdzie biegała na posyłki w burdelu w zamian za możliwość słuchania albumów Louisa Armstronga i Bessie Smith), do jej pojawienia się na scenie klubowej Harlemu, do wyprzedanych występów z Count Basie Orchestra oraz z Artie Shawem i jego zespołem, ten odkrywczy pamiętnik wyróżnia się przenikliwymi obserwacjami na temat rasizmu, który zaciemnił życie Billie i uzależnienia od heroiny, które zakończyło je zbyt wcześnie.

Jesteśmy z nią podczas hipnotyzującego debiutu "Strange Fruit"; z nią, gdy ociera się o największe gwiazdy filmowe i muzyków tamtych czasów (Bob Hope, Lana Turner, Clark Gable, Benny Goodman, Lester Young, Coleman Hawkins i nie tylko); i z nią podczas starć z Jimem Crowem, sporów z Sarah Vaughan, haniebnych aresztowań i tragicznego upadku. Wszystko to opowiedziane jest w cierpkim, ulicznym stylu Holiday i hip-hopowym patois, dzięki czemu czyta się to tak, jakby zostało napisane wczoraj.