Ocena:
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.
La medusa, el mono y la marioneta bada dyskursywną genealogię peronizmu poprzez uważną lekturę tekstów Evy Peron, Borgesa, Cortazara, Walsha, Ermindy Duarte, Pedro Ary, Copiego i T.
E. Martineza.
Łącząc trzy teoretyczne komponenty - polityczny, sakralny i erotyczny - w oparciu o teologię polityczną Carla Schmitta, metapsychologię Freuda i idee Rene Girarda dotyczące przemocy i sacrum, książka odsłania warunkowe artykulacje peronizmu w polemice z jego politycznym przeciwnikiem, liberalizmem. Analiza wprowadza kilka oryginalnych pojęć, takich jak teratologia polityczna, imputrefikacja i protetyczna suwerenność, które oświetlają długotrwałe dyskusje na temat kultury narodowej, tendencji nekrofilskiej lub obsesji na punkcie zabalsamowanego ciała Evity, ujawniając libidinalną kondensację tożsamości politycznej w suwerennym ciele lub zwłokach, miejscu ofiary, bólu i fetyszyzmu.