La Dolce Morte: Kino wernakularne i włoski film giallo

Opinie czytelników

Książka jest akademickim studium gatunku kina Giallo, chwalonym za dokładność i unikalne spostrzeżenia, ale krytykowanym za zbyt skomplikowany i protekcjonalny styl pisania, który może być nudny i niedostępny dla zwykłych czytelników.

⬤ Dokładna i szczegółowa eksploracja gatunku Giallo
⬤ pierwsze znaczące anglojęzyczne opracowanie
⬤ wprowadza koncepcję kina wernakularnego
⬤ interesujące dyskusje na temat odbioru filmu
⬤ pomocny podział elementów filmów Giallo poprawia wrażenia z oglądania.

⬤ Zbyt skomplikowany i suchy styl pisania
⬤ może wydawać się ekskluzywny dla odbiorców akademickich
⬤ zauważono kilka błędów rzeczowych
⬤ może być nudny i frustrujący dla zwykłych czytelników.

(na podstawie 6 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

La Dolce Morte: Vernacular Cinema and the Italian Giallo Film

Zawartość książki:

Z wyjątkiem zagorzałych miłośników europejskiego lub włoskiego kina grozy, większość ludzi może nie słyszeć o kinie giallo lub nie widziała wielu filmów z tego podgatunku horroru. Większość akademickich studiów filmowych ma tendencję do ignorowania kina grozy w ogóle, a giallo w szczególności. Krytycy często szydzą z tych filmów, co ujawnia więcej uprzedzeń samych recenzentów niż problemów z samymi dziełami. W kontrze do takich uprzedzeń, Mikel J. Koven opowiada się za alternatywnym podejściem do badania tych filmów, traktując je jako kino wernakularne - odmienne od "kina popularnego". Według Kovena spojrzenie na film z perspektywy wernakularnej usuwa założenia dotyczące tego, co stanowi "dobry" film i w jaki sposób dany film jest w pewien sposób "artystyczny".

W La Dolce Morte: Vernacular Cinema and the Italian Giallo Film, Koven bada historię i ewolucję tego aspektu kina i umieszcza te filmy w kontekście włoskiego kina popularnego. Zajmuje się różnymi tematami, motywami i tropami w tych filmach: ich wykorzystaniem przestrzeni, morderstwami, rolą detektywa, tożsamością zabójcy, kwestiami wiary, nadmiarem i scenografią.

Oprócz tego, że jest to pierwsze akademickie studium filmu giallo w języku angielskim, książka ta analizuje ponad pięćdziesiąt filmów tego podgatunku. Oprócz twórców takich jak Mario Bava i Dario Argento, Koven przygląda się także filmom Lucio Fulciego, Sergio Martino, Pupiego Avatiego, Umberto Lenziego i innych. W sumie w książce omówiono dzieła dwudziestu pięciu różnych filmowców. Analizowane są również wzajemne powiązania między tymi filmami: jak jedne wpływają na inne, jak niektórzy twórcy przyjmują pomysły i opierają się na nich oraz jak te pomysły są dalej przekształcane przez innych twórców. Koven bada również wpływ giallo na późniejszy północnoamerykański gatunek slasherów.