A Cultural History of Democracy in the Modern Age
Niniejszy tom bada demokrację w XX wieku, analizując triumf, kryzysy, odbudowę i odporność demokracji i związanych z nią kultur w tym okresie.
Od 1920 roku demokracja stała się hegemonicznym dyskursem w kulturach politycznych, do tego stopnia, że nawet jej wrogowie twierdzili, że jest jej dziedzictwem. Koniec imperiów zapoczątkował bezprecedensową globalizację demokratycznych aspiracji. Bariery związane z płcią i rasą były stopniowo usuwane, a większa równość nadała obywatelstwu nowe znaczenie. Jednak już w 1922 r. demokracja znalazła się w opałach wraz z pojawieniem się faszyzmu. Nawet po klęsce faszyzmu w 1945 r. demokracja liberalna umarła tam, gdzie zatriumfowała demokracja komunistyczna. Sytuacja zmieniła się ponownie po 1989 r., ale demokratyczna pycha została wówczas powstrzymana przez pojawienie się nowego wroga - populizmu. Paradoks polega na tym, że stulecie triumfu demokracji było również stuleciem jej niemal ostatecznej porażki, podczas gdy pokój i stabilność, których wszyscy pragnęli i wielu oczekiwało jako rezultatu rozszerzenia demokracji, były w najlepszym razie sporadyczne i ograniczone geograficznie.
Każdy rozdział koncentruje się na innym temacie: suwerenności; wolności i rządach prawa; "dobru wspólnym"; demokracji gospodarczej i społecznej; religii i zasadach zobowiązań politycznych; obywatelstwie i płci; etniczności, rasie i nacjonalizmie; kryzysach demokratycznych, rewolucjach i oporze cywilnym; stosunkach międzynarodowych; oraz demokratycznej polityce poza polis. Te dziesięć różnych podejść do demokracji od 1920 roku oferuje globalną, synoptyczną i wnikliwą eksplorację tematu.
