Kultura katastrof: Wiedza i niepewność w obliczu katastrof ludzkich i środowiskowych

Opinie czytelników

Książka „Disaster Culture” autorstwa Buttona analizuje ideologiczne taktyki stosowane przez agencje rządowe, korporacje i organizacje obywatelskie w kontekście katastrof, kładąc nacisk na manipulację niepewnością, z jaką borykają się ofiary katastrof. Poprzez metodologię etnograficzną autor krytykuje dynamikę władzy w grze i opowiada się za fundamentalną zmianą w sposobie konceptualizacji katastrof i zarządzania nimi.

Książka zapewnia dogłębną i znaczącą eksplorację tego, jak niepewność jest konstruowana i manipulowana w scenariuszach katastrof. Przedstawia dobrze zbadaną krytykę ról odgrywanych przez różnych aktorów podczas katastrof i podkreśla potrzebę odpowiedzialności i lepszych technologii w zarządzaniu katastrofami. Antropologiczne wykształcenie autora uwiarygodnia zastosowaną metodologię etnograficzną. Jego implikacje dla kwestii środowiskowych i zarządzania katastrofami sprawiają, że jest to znaczący wkład w tę dziedzinę.

Niektórzy czytelnicy mogą uznać, że książka koncentruje się na dyskursie akademickim i metodologii. Ponadto osoby niezainteresowane studiami nad katastrofami lub kwestiami środowiskowymi mogą uznać treść za mniej przydatną. Krytyka zachowań korporacyjnych i rządowych może również wydawać się niektórym zbyt pesymistyczna.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Disaster Culture: Knowledge and Uncertainty in the Wake of Human and Environmental Catastrophe

Zawartość książki:

Kiedy katastrofa uderza, rozwija się rytuał: powódź ekspertów, biurokratów i analityków spieszy na miejsce zdarzenia, osobiste tragedie rozgrywają się w lawinie relacji medialnych na miejscu, panuje zamieszanie i niepewność.

W tym dużym studium porównawczym Gregory Button opiera się na trzech dekadach badań nad najbardziej niesławnymi katastrofami ludzkimi i środowiskowymi, aby przełamać nowy grunt w naszym zrozumieniu tych momentów chaosu. Wyjaśnia, w jaki sposób korporacje, agencje państwowe, organizacje społeczne i inne podmioty próbują kontrolować narracje o katastrofach, przyjmując strategie public relations, które mogą albo bagatelizować, albo wzmacniać poczucie niepewności w celu realizacji celów politycznych i politycznych.

Co ważne, pokazuje on, że katastrofy nie są odosobnionymi wydarzeniami, oferując holistyczny opis politycznej dynamiki niepewności w czasach katastrofy.