Lame Captains and Left-Handed Admirals: Amputee Officers in Nelson's Navy
Znany admirał Horatio Nelson stoczył wszystkie swoje najbardziej znaczące historycznie bitwy po tym, jak stracił prawą rękę i wzrok w jednym oku. Jednak poza tym chlubnym wyjątkiem, niepełnosprawni wojskowi w służbie czynnej pozostają w dużej mierze niewidoczni.
Lame Captains and Left-Handed Admirals ujawnia, że co najmniej dwudziestu czterech innych oficerów Royal Navy osiągnęło stopień komandora lub wyższy dzięki kontynuowaniu służby po utracie kończyny. Skupia się na życiu i karierze trzech szczególnie zasłużonych oficerów po amputacjach: Admirała Sir Michaela Seymoura, Admirała Sir Watkina Owena Pella i Admirała Sir Jamesa Alexandra Gordona. Biorąc pod uwagę, że liczba utalentowanych i ambitnych oficerów marynarki wojennej znacznie przekraczała liczbę okrętów, które Royal Navy miała im do dyspozycji podczas wojen rewolucyjnych i napoleońskich, można by się spodziewać, że jakiekolwiek upośledzenie fizyczne dyskwalifikuje oficera z dalszych stanowisk dowódczych i awansu.
Zamiast tego wydaje się, że utrata kończyny w bitwie mogła stać się znakiem honoru, który odnoszący sukcesy oficer i jego przyjaciele mogli wykorzystać, aby zwiększyć swoje szanse na zdobycie tak zwanego "awansu bohatera" i dodatkowego zatrudnienia na morzu. Łącząc niepełnosprawność wojskową z historią społeczną Królewskiej Marynarki Wojennej, Teresa Michals bada, w jaki sposób oficerowie po amputacji stawiali czoła różnicy między ideałami męskości i bohaterstwa wojskowego z jednej strony, a złożonymi i zmiennymi realiami służby wojskowej z drugiej.