Ku chwale bezużytecznego życia: Pamiętnik mnicha

Opinie czytelników

W książce „In Praise of the Useless Life” brat Paul Quenon dzieli się swoimi szczerymi wspomnieniami na temat życia jako mnich trapista w opactwie Gethsemani, relacji z Thomasem Mertonem i głębokich duchowych spostrzeżeń zdobytych przez lata samotności i prostoty. Książka jest chwalona za ciepłą, poetycką prozę i prawdziwą pokorę autora, co czyni ją zarówno wnikliwą, jak i przyjemną lekturą.

Przemyślana, napisana z ciepłem, humorem i głębokim wglądem w życie klasztorne. Zapewnia intymne spojrzenie na doświadczenia dzielone z Thomasem Mertonem i osobiste refleksje z ponad 50 lat w opactwie Gethsemani. Czytelnicy doceniają jej łagodny i przystępny styl, a także znaczące dyskusje na temat samotności i duchowości.

Niektórzy czytelnicy stwierdzili, że książce brakuje głębi w odniesieniu do nauk monastycznych, a niektórzy opisali ją jako nudną lub zbyt uproszczoną. Niewielka krytyka wspomina również o pragnieniu uzyskania większej ilości szczegółów na temat motywacji brata Paula do życia monastycznego.

(na podstawie 22 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

In Praise of the Useless Life: A Monk's Memoir

Zawartość książki:

Zwycięzca dwóch nagród Katolickiego Stowarzyszenia Prasy 2019: Pamiętnik (pierwsze miejsce) i Projekt okładki (drugie miejsce).

Życie klasztorne i jego kontrkulturowa mądrość ożywają w historiach i lekcjach br. Paula Quenona, O. C. S. O., podczas jego ponad pięciu dekad jako trapisty w opactwie Gethsemani. Służył jako nowicjusz u Thomasa Mertona, a także powitał niektórych z bardziej znanych gości klasztoru, w tym s. Helen Prejean i Seamusa Heaneya, w pustelni Mertona. In Praise of the Useless Life zawiera spokojne refleksje Quenona na temat tego, co oznacza przeżywanie każdego dnia z uważnością.

Pokorny spokój i prostota klasztoru oraz codziennego życia Quenona są pięknie przedstawione w tym pamiętniku. Niezależnie od tego, czy chodzi o codzienną rutynę klasztoru, jego zamiłowanie do spędzania czasu na świeżym powietrzu bez względu na porę roku, czy też jego żywe i interesujące rozmowy z gośćmi (recytowanie Emily Dickinson z Pico Iyerem, omawianie Mertona i poezji z Czesławem Miłoszem), delikatne rozważania Quenona ukazują jego miłość do piękna w jego powołaniu i ludzi, których napotkał na swojej drodze.

Zainspirowane przez swojego mistrza nowicjatu Mertona, historie poety i fotografa przypominają nam, że piękno życia można najlepiej dostrzec w "bezużyteczności" codziennego życia - spokojnej rozmowie z przyjacielem, spędzaniu czasu na kontemplacji - w naszych powołaniach i wspomnieniach, które tworzymy po drodze.