Opinie czytelników
Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 3 głosach.
Oryginalny tytuł:
Somebody Who Knows Somebody
Zawartość książki:
Nazwanie prozy zawartej w tej książce ożywczą byłoby niedopowiedzeniem. Opowiadania Charlesa Rafferty'ego zapraszają do przeklęcia kołnierza i naładowania niewidzialnego ogrodzenia: jest to szok dla systemu, a potem masz swobodę poruszania się w świecie, który był tuż przed tobą, ale w jakiś sposób niezbadany. Powietrze jest lepsze po jego stronie bariery, wzmacniające i czyste. Nie jestem pewien, czy należy nazywać je opowieściami, czy urządzeniami zapalającymi.
--Sarah Harris Wallman, autorka Senseless Women, Juniper Prize for Fiction.
Opowiadania Charlesa Rafferty'ego przedstawiają niemal rozpoznawalne scenariusze: poznajemy mężczyznę kradnącego cmentarne kwiaty, by przynieść je na randkę, innego prezentującego sąsiadom ich martwego kota, jeszcze innego zastanawiającego się nad pojawieniem się pawi w sąsiedztwie. Świat Rafferty'ego jest tylko trochę dziwniejszy, tylko trochę ostrzejszy, tylko trochę zabawniejszy niż nasz własny. Po spędzeniu trochę czasu w tym cudownym świecie, wracamy do naszego własnego, zaskoczeni i oświeceni, gotowi docenić go na nowo.
--Beth Ann Fennelly, autorka książki "Heating & Cooling: 52 Micro-Memoirs, W. W. Norton.
Charles Rafferty jest mistrzem krótkiej formy, a mikrohistorie, które się na nią składają. Somebody Who Knows Somebody są jak światła miasta, które migają za oknem pociągu, gdy szybko wjeżdżasz w noc. Te historie są precyzyjne, każde spojrzenie pięknie oddane; są na przemian zabawne, groźne i są zarówno czułe, jak i bezlitosne wobec tego, co wydaje się bardzo szczególnym amerykańskim niepokojem. Bardzo mi się podobało.
--Ethan Rutherford, autor "The Peripatetic Coffin and Other Stories", Ecco.
Niezależnie od tego, czy wdychają oddech w płuca porzuconych postaci z klasycznego mitu, czy też dają świadectwo cichej desperacji nędznych sąsiadów na skądinąd spokojnych podmiejskich uliczkach, te krótkie, zaciekłe opowieści uderzają w czoło, niczym gałąź napięta, a następnie wypuszczona na krętą, leśną ścieżkę.
--Ian Morris, autor książek "When Bad Things Happen to Rich People" i "Simple Machines".
