Księstwo Antiochii i jego granice w XII wieku

Opinie czytelników

Książka bada upadek Księstwa Antiochii w latach 1130-1193, podkreślając rosnącą niezależność lokalnych elit od książąt i ich zmagania ze zjednoczoną opozycją muzułmańską. Wykorzystuje mapy do zilustrowania utraty ziemi i omawia dynamikę polityczną między księstwem a jego sąsiadami. Autor napotyka jednak wyzwania w uzasadnianiu twierdzeń ze względu na ograniczone źródła pierwotne.

Dobrze zbadana narracja, poparta mapami ilustrującymi stopniową utratę terytorium. Zapewnia wnikliwe dyskusje na temat relacji między elitami rządzącymi Antiochii a ich sąsiadami, w szczególności złożonych interakcji z Imperium.

Brakuje wystarczających dowodów, aby w pełni poprzeć niektóre twierdzenia, zwłaszcza dotyczące finansów i zasobów wojskowych księstwa. Brak źródeł kronikarskich napisanych w obrębie księstwa ogranicza głębszą analizę, przez co niektóre twierdzenia są trudne do uzasadnienia.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Principality of Antioch and Its Frontiers in the Twelfth Century

Zawartość książki:

Położone w północnej Syrii, na najbardziej wysuniętej na wschód granicy łacińskiego chrześcijaństwa, księstwo Antiochii było średniowiecznym państwem graniczącym z wieloma rywalizującymi ze sobą potęgami, w tym Cesarstwem Bizantyjskim, ormiańskimi chrześcijanami z Cylicji, władcami sąsiedniego świata islamskiego, a nawet innymi państwami krzyżowców, królestwem Jerozolimy oraz hrabstwami Edessy i Trypolisu. W połączeniu z licznymi społecznościami chrześcijańskimi, muzułmańskimi i żydowskimi, które zamieszkiwały region, frankijscy osadnicy Antiochii - początkowo zainstalowani u władzy dzięki sukcesom militarnym pierwszej krucjaty - stanęli więc przed licznymi wyzwaniami dla ich przetrwania.

Niniejsza książka analizuje, w jaki sposób elity rządzące księstwem starały się zarządzać tymi konkurencyjnymi interesami, aby utrzymać istnienie Antiochii w niespokojnym XII wieku, szczególnie po śmierci księcia Bohemonda II w 1130 roku. Jego śmierć pomogła wznowić zainteresowanie ze strony Bizancjum i Królestwa Jerozolimskiego i nastąpiła w czasie odrodzenia islamu pod rządami Zengidów z Aleppo i Mosulu, a także wzrostu potęgi Ormian pod rządami Rupenidów. Badanie dyplomatycznych i wojskowych przedsięwzięć Antiochii, jej wewnętrznych struktur władzy i interakcji z rdzenną ludnością może zatem pomóc ujawnić wiele na temat tego, jak średniowieczni Łacinnicy dostosowywali się do wymagań swoich granic.

Andrew Buck jest wykładowcą na Queen Mary University of London, gdzie uzyskał tytuł doktora w 2014 roku.