Księga zachwytu

Opinie czytelników

The Book of Awe autorstwa Susan O'Dell Underwood to zbiór poezji, który dogłębnie eksploruje tematy natury, ludzkich emocji i tajemnic życia, wywołując u czytelników silne poczucie podziwu i piękna.

Czytelnicy chwalą książkę za oszałamiający kunszt poetycki, głębię emocji i mistrzostwo w uchwyceniu związków między ludzkością a naturą. Wiersze wywołują uczucia introspekcji i celebrują piękno świata, jednocześnie poruszając tematy żałoby i wpływu człowieka na naturę. Wiele osób uważa, że praca ta jest transformująca, skłaniając ich do spojrzenia na swoje otoczenie w nowym świetle.

W recenzjach nie wspomniano o żadnych znaczących wadach; jednak niektórzy czytelnicy mogą uznać emocjonalną głębię i złożoność wierszy za wyzwanie.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Book of Awe

Zawartość książki:

Wiersze w The Book of Awe przypominają nam poprzez obrazy świata przyrody - koniczyny, wyki, sikorki, pszczoły miodnej, pstrąga tęczowego - że podziw jest zakorzeniony w prostocie świadomości. Przypominamy sobie, że zachwyt nie jest błyskawicą wielkiego zaskoczenia, które ma tendencję do alienacji.

Zamiast tego podziw jest wspierany przez zachwyt. Zachwyt tworzy pokrewieństwo między zwykłym przebudzeniem a zrozumieniem. Ale poza początkowym rodzimym rozpoznaniem w tych wierszach pragnienia stworzenia, istnieje zdruzgotana świadomość katastrofy ekologicznej.

Natura nie jest już cała i nieskazitelna, jeśli jesteśmy naprawdę uważni. The Book of Awe jest także o liczeniu się z dziesiątkowaniem środowiska wokół nas.

Na tych stronach rodzima naiwność równoważy się z brzydkim rozpoznaniem, pełną uwielbienia uwagą, ale także wściekłością, sanktuarium i zakłóceniem, błogosławieństwem i winą. Wiersze czerpią swoją moc z ekologicznego warunku duchowości: przekonania, że fizyczny i emocjonalny status ludzkości jest nierozerwalnie związany z każdym innym duchem na planecie. Jeśli te wiersze głoszą, kazanie dotyczy percepcji.

Nazywając niewysłowione, jesteśmy wprowadzani głębiej w oszałamiający kosmos. Tylko z prawdziwie praktykowanym podziwem możemy zobaczyć, co ujawniają nam najprostsze życia: „Nie ma miejsca tak małego, że nie potrzebuje nazwy”.