The Book of Isaiah: Its Composition and Final Form
Studiowanie Księgi Izajasza w ostatnich czasach było silnie naznaczone napięciem między podejściem synchronicznym i diachronicznym. Pierwsze z nich jest preferowane głównie przez badaczy anglojęzycznych, drugie zaś przez niemieckojęzycznych.
Książka Bergesa próbuje pośredniczyć między tymi dwoma biegunami, argumentując, że analiza formy końcowej i śledzenie rozwoju tej formy są głęboko współzależne. Ten nowy paradygmat badawczy jest tutaj stosowany do całego tekstu Księgi Izajasza. Berges pracuje konsekwentnie od synchronicznej do diachronicznej i z powrotem do wyewoluowanej synchronicznej formy końcowej.
Cechy, które zostały wielokrotnie zaobserwowane - wzajemne powiązania, skojarzenia słów kluczowych, wznowienie tematów, a zwłaszcza przedzielenie księgi rozdziałami. 1 i 66 - są śladami celowego przeplatania się różnych małych kompozycji, a także większych redakcji literackich.
Paradygmatem najbardziej pasującym do Księgi Izajasza w całej jej złożoności nie jest paradygmat jednej kompleksowej ogólnej struktury lub ostatecznej redakcji, ale paradygmat mniejszych kompozycji, które opierają się na sobie nawzajem, wchodzą ze sobą w konwersację i, każda na swój sposób, wprowadzają w życie konkretne współczesne problemy. Nie powinniśmy narzucać księdze wspólnego mianownika tematycznego, ale staje się jasne, że Jerozolima i Syjon należą do podstawowego tonu Księgi Izajasza, tak jak była ona rozwijana i przekształcana na przestrzeni wieków.
Księga Izajasza: Its Composition and Final Form została przetłumaczona przez Millarda C. Linda z niemieckiego oryginału, Das Buch Jesaja: Komposition und Endgestalt (Freiburg: Herder, 1998).
