Księga boskich dzieł

Opinie czytelników

Książka jest krytycznym wydaniem Liber Divinorum Operum św. Hildegardy, chwalonym za bogatą treść i przemyślane spostrzeżenia. Choć oferuje przejrzyste tłumaczenie i cenne indeksowanie, niektórzy czytelnicy uznali ją za trudną do naśladowania i zauważyli obszary wymagające poprawy, takie jak jakość obrazów i potencjalna błędna klasyfikacja w serii.

Bogate w piękno i mądrość, przejrzyste tłumaczenie, doskonałe przypisy, cenne indeksowanie i odsyłacze, pogłębienie wizji Hildegardy i ogólnie skarb dla czytelników.

Nieco trudna do naśladowania w niektórych miejscach, obrazy są tylko czarno-białe, brakuje diagramów dla jasności i obawy o jej klasyfikację jako część serii „Ojcowie Kościoła”, a nie uznanie Hildegardy za „Matkę Kościoła”.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Book of Divine Works

Zawartość książki:

Hildegarda z Bingen (1098-1179), ogłoszona Doktorem Kościoła w 2012 roku, jest jedną z najbardziej niezwykłych postaci średniowiecznego chrześcijaństwa łacińskiego. Jako wizjonerska teolożka i prorocza reformatorka, a także kompozytorka, artystka i przyrodniczka, jej głos odbija się echem na przestrzeni wieków, oferując dziś zintegrowaną wizję relacji między kosmosem a ludzkością.

Ukończona w 1173 roku Księga Boskich Dzieł (Liber Divinorum Operum) jest kulminacją teologicznego projektu Wizjonerskiego Doktora, oferowanego tutaj po raz pierwszy w kompletnym i naukowym tłumaczeniu na język angielski. Pierwsza część bada zawiłe fizyczne i duchowe relacje między kosmosem a osobą ludzką, ze słynnym obrazem uniwersalnego Człowieka stojącego na okrakiem na kosmicznych sferach. Druga część analizuje nagrody za cnotę i kary za występek, odwzorowane na geografii czyśćca, piekielnych ust i drogi do niebiańskiego miasta.

Na końcu każdej części Hildegarda pisze obszerne komentarze do Prologu do Ewangelii Jana (część 1) i pierwszego rozdziału Księgi Rodzaju (część 2) - jedynej przednowoczesnej kobiety, która to zrobiła. Wreszcie, trzecia część opowiada historię zbawienia, wyobrażoną jako Miasto Boże stojące obok góry Bożej przedwiedzy, z Boską Miłością panującą nad wszystkim.

Dla Hildegardy Wcielenie jest kluczowym momentem całej historii, który z woli wieczności dopełnia Dzieło Boże. Boża zdolność stwórcza i misja miłości są zatem dzielone z ludźmi, których stworzył na swój obraz i podobieństwo - dla Hildegardy, odpowiednio, tunika wcielonego Chrystusa i twórcza racjonalność Słowa.

Zawierając w sobie całe stworzenie, jesteśmy bosko powołani do współpracy w dziele Stwórcy, aby wejść w owocną i trwałą relację ze stworzeniem. Zakres wizjonerskiej teologii Hildegardy jest zarówno kosmiczny, jak i bliski - odbicia pełnego miłości samoobjawienia się Boga są zarówno wielkie, jak i całkowicie intymne, ponieważ Dzieło Boże sięga od samego serca nieskończoności aż do każdego najmniejszego szczegółu stworzonego świata.