Ocena:
Książka o twórczości Ligetiego ma mieszane recenzje, niektórzy chwalą jej akademicki rygor i szersze znaczenie, podczas gdy inni krytykują ją za płytkość i brak muzycznej głębi.
Zalety:⬤ Szczegółowe studium późniejszego okresu kompozytorskiego Ligetiego
⬤ przydatne dla studentów akademickich
⬤ odnosi się do wyzwań stojących przed współczesnymi kompozytorami
⬤ zawiera fascynujący wgląd w rozwój unikalnego stylu Ligetiego.
⬤ Banalna prezentacja, płytka analiza, skupia się na mniej ważnych aspektach twórczości Ligetiego
⬤ nie nadaje się do poważnych studiów muzycznych
⬤ bardziej przypomina książkę na stolik kawowy.
(na podstawie 2 opinii czytelników)
Ligeti's Stylistic Crisis: Transformation in His Musical Style, 1974-1985
Węgierski kompozytor Gyorgy Ligeti (1923-2006) był jednym z najbardziej innowacyjnych i wpływowych kompozytorów ostatnich 50 lat. Był jednym z wielu kompozytorów z Europy Środkowej i Wschodniej, w tym Witolda Lutosławskiego i Krzysztofa Pendereckiego, którzy stworzyli języki muzyczne łączące elementy modernizmu Zachodu z bardziej elastycznym podejściem do techniki kompozytorskiej.
Kryzys stylistyczny Ligetiego: Transformation in His Musical Style, 1974-1985 bada, w jaki sposób styl kompozytorski Ligetiego całkowicie się zmienił podczas i po skomponowaniu jego jedynej opery Le Grand Macabre (1974-1977). Michael D. Searby szczegółowo analizuje muzykę Ligetiego od 1974 do 1985 roku, ze szczególnym naciskiem na Le Grand Macabre, analizując muzykę i dostarczając możliwych wyjaśnień zmian stylistycznych i kompozytorskich, a także rozważając konsekwencje dla późniejszej muzyki Ligetiego.
W tej pierwszej anglojęzycznej książce skupiającej się na najważniejszym dziele Ligetiego, Le Grand Macabre, Searby bada muzykę Ligetiego i jej związek z tonalnością, przyglądając się jego powrotowi do tradycji i wykorzystaniu cytatu i pastiszu w operze, a także rozważając transformację stylu i techniki Ligetiego po operze. Trio na róg (1982) z romantyczną strukturą frazy jest również analizowane w celu wykazania radykalnej zmiany w podejściu stylistycznym kompozytora.
Searby analizuje również związek Ligetiego z postmodernizmem, odnosząc się do polemiki między modernistami a postmodernistami w odniesieniu do dzieł Ligetiego. Wiele przykładów muzycznych wspiera dyskusję, a dodatek podsumowujący operę i zdjęcia z niedawnej produkcji, a także obszerna bibliografia, dodają do tego cennego odniesienia.