Krótka historia kuratorstwa: Hans Ulrich Obrist

Opinie czytelników

Książka jest kompilacją wywiadów ze znaczącymi kuratorami sztuki i pisarzami, zapewniając wgląd w historię i rozwój kuratorstwa w XX i XXI wieku. Chociaż wielu uważa ją za niezbędne i łatwe do odczytania źródło zrozumienia współczesnych praktyk kuratorskich, niektórzy krytykują jej nieformalny styl za brak głębi.

⬤ Świetny dla osób zainteresowanych kuratorstwem
⬤ łatwy w czytaniu ze względu na format wywiadów
⬤ oferuje cenny wgląd w różne podejścia kuratorskie
⬤ służy jako dobre wprowadzenie do znaczących postaci w kuratorstwie
⬤ uważany za niezbędny materiał badawczy dla studentów sztuki.

⬤ Niektórym wywiadom może brakować głębi ze względu na ich nieformalny charakter
⬤ krytycy sugerują, że rozmowy nie zawsze przekazują głębsze myśli rozmówców
⬤ jeden z recenzentów uznał je za nużące i nieszczere.

(na podstawie 10 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

A Brief History of Curating: By Hans Ulrich Obrist

Zawartość książki:

Publikacja ta, będąca częścią innowacyjnej serii Documents wydawanej przez JRPRinger we współpracy z Les Presses du R el i poświęconej pismom krytycznym, zawiera unikalną kolekcję wywiadów przeprowadzonych przez Hansa Ulricha Obrista, przedstawiających rozwój pola kuratorskiego - od wczesnych niezależnych kuratorów w latach 60. i 70.

oraz eksperymentalnych programów instytucjonalnych opracowanych w Europie i Stanach Zjednoczonych - z pionierskimi kuratorami Anne D'Harnoncourt, Wernerem Hoffmanem, Jeanem Leeringiem, Franzem Meyerem i innymi. XX wieku i eksperymentalnych programów instytucjonalnych rozwijanych w Europie i Stanach Zjednoczonych, poprzez powstanie Documenta i różnych biennale i targów - z pionierskimi kuratorami Anne D'Harnoncourt, Wernerem Hoffmanem, Jeanem Leeringiem, Franzem Meyerem, Sethem Siegelaubem, Walterem Zaninim, Johannesem Claddersem, Lucy Lippard, Walterem Hoppsem, Pontusem Hultenem i Haraldem Szeemannem.

Mówiąc o Szeemannie z okazji śmierci tego legendarnego kuratora w 2005 roku, krytyk Aaron Schuster podsumował obraz dzisiejszego kuratora: kurator-jako-artysta, wędrowny, niezależny projektant wystaw lub, jak sam dowcipnie sformułował, „duchowy pracownik gościnny”... Jeśli artyści od czasów Marcela Duchampa afirmowali selekcję i aranżację jako prawomocne strategie artystyczne, to czy nie było kwestią czasu, by praktyka kuratorska - sama definiowana przez selekcję i aranżację - zaczęła być postrzegana jako sztuka działająca na polu samej sztuki?