Kroniki neapolitańskie

Opinie czytelników

Książka jest dobrze napisana z mocną prozą i oferuje unikalne spojrzenie na Neapol, zwłaszcza jego powojenne społeczeństwo. Czytelnicy zauważyli jednak problemy z tempem pod koniec, nadmierne wymienianie nazwisk i brak podnoszących na duchu tematów.

Świetne pisarstwo, wnikliwy portret Neapolu, przejmujące opisy, mocna proza, głęboko poruszające opowiadania, dobry wpływ na współczesnych autorów, takich jak Elena Ferrante.

Zakończenie może być powolne i konieczne jest przejrzenie, nadmierne upuszczanie nazwisk, niespójne sekcje, nie podnoszące na duchu ani szczęśliwe, może zniechęcić do odwiedzania Włoch.

(na podstawie 7 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Neapolitan Chronicles

Zawartość książki:

Główna inspiracja dla Eleny Ferrante. --The New York Times

Porywająca klasyka literatury europejskiej, ten znakomity zbiór fikcji i reportaży rozgrywa się w najbardziej tętniącej życiem i burzliwej włoskiej metropolii - Neapolu - bezpośrednio po II wojnie światowej. Pisma te pomogły zainspirować bestsellerowe powieści Eleny Ferrante, która wyraziła głęboki podziw dla autora tego tomu, pierwotnie zredagowanego po włosku przez Italo Calvino. Goyaesque w swoim obrazie powszechnego cierpienia i brutalnej desperacji, która nękała miasto, zawiera mieszankę mistrzowskiej opowieści i przeszywającego dziennikarstwa. Ta książka, z jej niezapomnianym portretem Neapolu wysokiego i niskiego, jest również oszałamiającym literackim towarzyszem wielkich neorealistycznych filmów z epoki reżyserów takich jak Vittorio de Sica i Roberto Rossellini. Kroniki neapolitańskie zostały znakomicie przetłumaczone na język angielski przez Ann Goldstein i Jenny McPhee, dwie z czołowych tłumaczek pracujących obecnie z języka włoskiego. W kolekcji znajduje się Para okularów, jedno z najbardziej chwalonych włoskich opowiadań ubiegłego wieku.

Anna Maria Ortese (1914-1998) jest jedną z najbardziej znanych i oryginalnych włoskich pisarek ostatniego stulecia. Kroniki neapolitańskie przyniosły jej szerokie uznanie w jej rodzinnym kraju, kiedy zostały po raz pierwszy opublikowane w 1953 roku i zdobyły prestiżową nagrodę Premio Viareggio.