Królowie Muraine - wydanie specjalne: Dzienniki Raviera, tom I

Opinie czytelników

Książka jest wciągającą fantastyką, która podąża za 13-letnim Tylerem w jego podróży, aby odkryć ukryte prawdy o sobie i swojej rodzinie, osadzone w złożonym świecie wypełnionym bogatymi postaciami i tajemniczą fabułą. Czytelnicy chwalą wciągającą fabułę i rozwój postaci, ale niektórzy uważają, że mnogość bohaterów może być myląca.

⬤ Wciągająca fabuła, która łączy elementy fantasy i tajemnicy
⬤ dobrze rozwinięte postacie, do których czytelnicy się przywiązują
⬤ pomysłowe budowanie świata
⬤ trzyma czytelników w napięciu
⬤ pozostawia chęć na kolejną książkę.

Fabuła zawiera tajemnicze wskazówki i dużą liczbę postaci, co może być mylące; niektórzy czytelnicy sugerują, że słowniczek mógłby pomóc w przejrzystości postaci.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Kings of Muraine - Special Edition: The Journals of Ravier, Volume I

Zawartość książki:

Minął rok od śmierci mojego taty, Lance'a Raviera. W jakiś sposób wydawało mi się, jakby to było wczoraj. Szok po tym wydarzeniu był wciąż tak silny. Tamta noc zmieniła moje życie i wszystko, na zawsze. Zobaczyłam ich. Dwoje obcych z innego świata. Jeden ze świecącymi żółtymi oczami. Drugi z wampirzymi kłami. Ten z kłami twierdził, że jest królem. Ale był co najwyżej młodym królem. Królem Paragonu. Przekazał mi nowinę. Mój tata nie pochodził z Ziemi. Zamiast tego pochodził ze świata wypełnionego magią: Muraine. Jego drugiego domu.

Po trzynastu latach ukrywania prawdy, okłamywania mnie, zostawił po sobie tylko ukryte rzeczy z sekretnego życia. I smoczy koń: Awngeleik. Jak mógłbym odmówić królowi Talokowi, gdy poprosił mnie, bym się nią zaopiekował... bym pomógł uchronić ją przed wpadnięciem w ręce wroga? Uścisk Zymarca, króla Vitiosynów. Zgodziłem się na to albo rozbawiony, albo psychotyczny. Co może się wydarzyć, żeby mój tata umarł lub śmierć sama w sobie? Gdybym wiedział, co się stanie, być może dokonałbym innego wyboru.

Niezależnie od tego, strony wciąż się przewracają. Wciąż mam czas. Wciąż patrzy na mnie ze strachem przed tym, kim naprawdę jestem, i nienawiścią do tego, co mogę zrobić. Gdyby tylko nie zrobiła tego, co zrobiła. Nic z tego by się nie wydarzyło...