Królowie Khmerów i historia Kambodży: KSIĘGA I - 1 wiek do 1595 r: Okresy Funan, Chenla, Angkor i Longvek

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 15 głosach.

Oryginalny tytuł:

The Khmer Kings and the History of Cambodia: BOOK I - 1st Century to 1595: Funan, Chenla, Angkor and Longvek Periods

Zawartość książki:

Historia Kambodży to przede wszystkim historia królów Khmerów. Władza może być bardzo uwodzicielska i uzależniająca; z tego powodu królowie lub ludzie posiadający władzę nie zrezygnowaliby dobrowolnie z tego, co mają i użyliby wszelkich środków niezbędnych do utrzymania kontroli nad władzą absolutną. Czasami królowi łatwiej było rządzić krajem niż rodziną. Było to z pewnością prawdą w Kambodży, kiedy królowie spłodzili wiele dzieci ze swoich licznych żon i konkubin, tworząc wielu możliwych następców rywalizujących o jego tron. Te wspólne linie krwi, przez wiele pokoleń, skutkowały skomplikowanymi i burzliwymi relacjami rodzinnymi, w których członkowie rodziny spiskowali przeciwko sobie o władzę lub prawo do rządzenia.

Książka ta omawia również pochodzenie Khmerów i sposób, w jaki Chenla, państwo pod wasalstwem Funana, podbiło swoje główne państwo, ale ostatecznie królestwo musiało podzielić się na Chenlę Lądową i Wodną. Rozpad Chenli przyniósł chaos i wojny domowe w regionie. Srivijaya (Jawa) najechała Water Chenla i podporządkowała sobie kraj jako państwo wasalne, zanim Jayavarman II ogłosił niezależność Kambuja od Jawy. Powstał nowy okres i Angkor, znany również jako Okres Kambuja, zastąpił Chenla jako dominujące państwo w regionie. Dominacja Angkor osiągnęła swój zenit za panowania Suryavarmana II, budowniczego Angkor Wat, i Jayavarmana VII, budowniczego Bayon.

Pojawienie się Ayutthaya przyniosło ekonomiczne i militarne wyzwania dla Angkor, co doprowadziło do jego upadku. Rywalizacja między Ayutthaya i Angkor zmusiła królów Khmerów do przeniesienia swoich stolic dalej na wschód, co zapoczątkowało nowy okres, znany jako okres Longvek.

W powyższych okresach główni kapłani bramińscy, którzy sprawowali dziedziczne funkcje od czasów Jayavarmana II, zawsze byli zaangażowani w sprawy państwa i byli bliskimi doradcami królów. Ich rola w kształtowaniu polityki i spraw kraju ustępowała jedynie roli królów.