Kozły ofiarne imperium: Prawdziwa historia karabinierów z Bushveldt

Opinie czytelników

Recenzje książki „Kozły ofiarne Imperium: The True Story of Breaker Morant's Bushveldt Carbineers” autorstwa George'a Wittona podkreślają mieszankę uznania dla treści historycznych i krytyki dotyczącej stylu pisania. Podczas gdy czytelnicy doceniają relację Wittona z pierwszej ręki oraz wgląd w wojnę burską i sąd wojenny Moranta, wielu uważa, że proza książki jest sucha i mało wciągająca, co odzwierciedla nieprofesjonalne doświadczenie autora w pisaniu.

⬤ Dostarcza cennych relacji z pierwszej ręki na temat wydarzeń historycznych związanych z wojną burską i procesem australijskich oficerów.
⬤ Zwiększa zrozumienie politycznych machinacji stojących za sądem wojennym i brytyjskich praktyk wojskowych.
⬤ Fani filmu „Breaker Morant” docenią głębszy wgląd i kontekst, jaki książka zapewnia.

⬤ Krytycy zauważają, że książka jest słabo napisana i ma suchy styl, porównując ją raczej do pamiętnika niż narracji.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że książka zbytnio skupia się na osobistych doświadczeniach Wittona przed procesem, odwracając uwagę od głównego tematu.
⬤ Niektórzy czytelnicy uważają, że książka zbytnio skupia się na osobistych doświadczeniach Wittona przed procesem, odciągając uwagę od głównego tematu.

(na podstawie 105 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Scapegoats of the Empire: The True Story of the Bushveldt Carbineers

Zawartość książki:

Według uporczywych pogłosek, rząd australijski stłumił książkę, ponieważ jej nieopowiedziana historia fragmentu historii kolonialnej była wstydliwa dla Imperium Brytyjskiego.

Otwiera okno na wojnę burską, politykę imperium i życie zaciągniętych żołnierzy w tamtych czasach.

Książka George'a Wittona Scapegoats of the Empire została opublikowana w 1907 roku, jednak przetrwało tylko siedem jej egzemplarzy. Według uporczywych plotek, rząd australijski stłumił książkę, ponieważ jej nieopowiedziana historia fragmentu historii kolonialnej była wstydem dla Imperium Brytyjskiego.

George Witton napisał książkę, aby pokazać, że on, "Breaker" Morant i Handcock, którzy walczyli w drugiej wojnie burskiej jako członkowie pułku Bushveldt Carbineers armii brytyjskiej, zostali ofiarami brytyjskich władz w Afryce Południowej. Zostali postawieni przed sądem wojennym za zbrodnię wojenną polegającą na doraźnym rozstrzelaniu dwunastu burskich jeńców wojennych, do czego się przyznali. Twierdzili jednak, że przestrzegali niepisanej, ale powszechnie znanej polityki "nie brania jeńców" lorda Kitchenera.

Zarówno Morant, jak i Handcock zostali straceni przez rozstrzelanie w lutym 1902 r., rzekomo w celu uspokojenia rządu burskiego, aby ułatwić podpisanie traktatu pokojowego w Vereeniging w maju 1902 r., który zakończył drugą wojnę burską.

George Witton odsiedział dwadzieścia osiem miesięcy w więzieniu, po czym wrócił do Australii i napisał tę porywającą relację.

George Ramsdale Witton (28 czerwca 1874 - 14 sierpnia 1942) był porucznikiem w Bushveldt Carbineers podczas wojny burskiej w Afryce Południowej.

Harry "Breaker" Morant (9 grudnia 1864 - 27 lutego 1902), postać większa niż życie, jest główną postacią w książce. Urodził się w rodzinie, która prowadziła brytyjski przytułek, ale podawał się za dobrze wykształconego i członka brytyjskiej klasy wyższej, tworząc romantyczne legendy o swojej przeszłości. Wyjechał do Australii "po kolonialne doświadczenie" i był różnej maści poganiaczem, jeźdźcem, poetą i balladzistą, drobnym przestępcą i oficerem wojskowym. Morant i Handcock stali się bohaterami ludowymi we współczesnej Australii. Ich sąd wojenny i śmierć były tematem książek, sztuki teatralnej i wielokrotnie nagradzanego filmu australijskiej Nowej Fali w reżyserii Bruce'a Beresforda, przedstawiającego ich jako australijskie ikony i męczenników.