Koszmarne opactwo

Opinie czytelników

Nightmare Abbey to satyryczna powieść gotycka autorstwa Thomasa Love Peacocka, opublikowana w 1818 roku. W humorystyczny sposób krytykuje ona ruch romantyczny i postacie literackie epoki, w tym Shelleya i Byrona. Książka charakteryzuje się dowcipnymi dialogami i śmiesznymi postaciami, a wszystko to na tle komentarza społecznego. Chociaż jest chwalona za humor i grę słów, niektórzy czytelnicy uważają ją za nużącą i myląco zatytułowaną jako powieść grozy.

Książka jest znana z błyskotliwego humoru, dowcipnych dialogów i sprytnej satyry na ruch romantyczny. Wielu czytelników docenia język Peacocka i karykatury postaci, uznając lekturę za zabawną. Jest również postrzegana jako szybka lektura, która zapewnia wgląd w kulturę literacką początku XIX wieku.

Niektórzy czytelnicy krytykują książkę za brak spójnej fabuły i nadmierną gadatliwość. Tytuł może być mylący, prowadząc do frustracji wśród osób oczekujących horroru. Dodatkowo, staroświecki język i odniesienia zawarte w książce mogą być trudne do zrozumienia dla współczesnych czytelników, potencjalnie wymagając znajomości literatury romantycznej.

(na podstawie 51 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

Nightmare Abbey

Zawartość książki:

Nightmare Abbey to powieść autorstwa Thomasa Love Peacocka, opublikowana po raz pierwszy w 1818 roku, powszechnie uważana za najbardziej popularne dzieło Peacocka.

Narracja koncentruje się na Christopherze Glowrym, skąpym wdowcu, jego synu Scythropie i mnóstwie ponuro brzmiących służących w jego rodzinnym opactwie Nightmare Abbey. Dochodząc do siebie po nieudanym romansie, Scythrop snuje różne plany reformy i regeneracji gatunku ludzkiego, ale mizantropia czai się za każdym rogiem, a wszystko zmienia się, gdy zauważona zostaje syrena, a w jego komnacie pojawia się dziwna kobieta.

Choć zasadniczo jest to powieść gotycka, bogata w aluzje - od Papieża do Dantego, Rossiniego do Mozarta - Nightmare Abbey jest w gruncie rzeczy satyrą, co Peacock wyjaśnia w przedmowie do późniejszego wydania, w którym opisuje bohaterów - aluzje do swoich przyjaciół - jako "status-quoites", "chorobliwych wizjonerów", "romantycznych entuzjastów" i "miłośników dobrych kolacji".