Ocena:
Książka zawiera szczegółową i obiektywną analizę sowieckich ataków na południowej Ukrainie po Stalingradzie, koncentrując się na działaniach wokół Charkowa na początku 1943 roku. Chociaż prezentuje wnikliwe informacje i dokładne badanie operacji wojskowych z sowieckiej perspektywy, jest to utrudnione przez słabą jakość tłumaczenia i map, co prowadzi do problemów z czytelnością.
Zalety:Szczegółowy i obiektywny opis sowieckich operacji wojskowych po Stalingradzie. Oferuje cenny wgląd w radzieckie i niemieckie strategie i wyzwania. Zapewnia unikalne skupienie się na zaniedbanym okresie frontu wschodniego.
Wady:Fatalna jakość tłumaczenia, która wpływa na czytelność; zawiera liczne błędy i niezręczne sformułowania. Mapy są niskiej jakości i niewystarczające do zrozumienia bitew. Brakuje głębi w niektórych obszarach i może wydawać się fragmentaryczna lub źle zorganizowana.
(na podstawie 8 opinii czytelników)
The End of the Gallop: The Battle for Kharkov, February-March 1943
Oparta w dużej mierze na niedostępnych radzieckich dokumentach, książka ta przedstawia żywą relację z kluczowej bitwy na froncie wschodnim, ilustrowaną zdjęciami i mapami. W historii wojen nie ma zbyt wielu bitew, które zmieniły strategię jednej ze stron na znaczny okres czasu, stając się nie tylko materialnym, ale także psychologicznym czynnikiem w podejmowaniu decyzji. Klasycznym tego przykładem jest bitwa pod Smoleńskiem w 1941 roku, która zmusiła niemieckie dowództwo do zmiany strategii "Barbarossa" i rozmieszczenia wojsk na północnej i wschodniej flance frontu sowiecko-niemieckiego. Możemy jednak znaleźć inny przykład po drugiej stronie linii frontu: była to bitwa w okolicach Charkowa zimą 1943 roku, która miała jeszcze większy wpływ. Po jednoczesnej klęsce kilku oddziałów uderzeniowych na dwóch frontach i utracie dużego obszaru terytorium, zmienił się wektor radzieckiej strategii. Bierne oczekiwanie na działania wroga zastąpiło tradycyjny dla sowieckiego dowództwa impet ataku. Po pierwsze, istniały obiektywne warunki wstępne: Jednostki Armii Czerwonej były wyczerpane i poniosły ciężkie straty w niemieckich kontratakach w lutym-marcu. Jednak do maja 1943 r., kiedy oddziały zregenerowały siły i zgromadzono rezerwy, czynnik psychologiczny nadal odgrywał rolę.
Przypominając sobie gorzkie doświadczenia z zimowych walk pod Charkowem, naczelne dowództwo radzieckie postanowiło nie przechodzić do ofensywy, ale czekać na rozpoczęcie niemieckich operacji ofensywnych. Do ostatniego dnia przed rozpoczęciem operacji "Cytadela" dowódca frontu woroneskiego N. F. Watutin błagał, domagał się, aby cenne letnie dni nie były spędzane na czekaniu na atak wroga, ale aby Armia Czerwona sama podjęła ofensywę. Wszystkie te propozycje rozpraszały najwyższe dowództwo, które pamiętało porażki Watutina pod Charkowem kilka miesięcy wcześniej. Z punktu widzenia historyka wojskowości bitwy pod Charkowem między lutym a marcem 1943 r. były dramatycznymi bitwami manewrowymi, a sukces obu stron wisiał na włosku każdego dnia. Operacje takie jak te są zawsze o wiele bardziej interesujące niż żmudna, mięsista walka o "dom w lesie", której pełno w historiach obu wojen światowych. Manewrowanie, rozmieszczanie korpusów i dywizji na danym obszarze w celu zaatakowania wroga tam, gdzie jest on najbardziej narażony, odgrywało znacznie ważniejszą rolę niż arytmetyczna liczba czołgów i dział. Stałe wyrównywanie sił zarówno po stronie radzieckiej, jak i niemieckiej dodawało pikanterii temu menu klasycznej bitwy manewrowej. W trakcie bitwy o Charków siły radzieckie napotkały nowego, potężnego wroga w postaci dywizji pancernych SS.
Były to elitarne formacje zmechanizowane wyposażone w najnowszą technologię, które wkrótce miały stać się głównymi uczestnikami decydujących bitew na wschodzie i zachodzie w drugiej połowie wojny.