Na podstawie transatlantyckiej linii recepcji Goethego, Emersona, Whitmana, Tomasza Manna, studium rekonstruuje zaniedbany aspekt historii literatury: program poetyki zbiorowej.
Podejście to charakteryzuje się próbą zobrazowania nowoczesnego życia w całej bogatej różnorodności jego intelektualnych i społecznych przejawów, nie rezygnując jednocześnie z dążenia do stworzenia luźnej jedności. Dążenie to kształtuje się z jednej strony w aspektach formy poetyckiej (relacja część-całość, różnorodność głosów, ironiczna postawa narracyjna), z drugiej zaś w strukturach i pozycjach społecznych (liberalizm, demokracja, indywidualizm).
Geneza poetyki zbiorowej jest zasadniczo związana z powstaniem Stanów Zjednoczonych jako narodu kulturowego, który jest równie niezwykły, co niezależny; zbiorowy tekst poetycki nadaje literackiej formie model USA, a nawet całych społeczeństw otwartych: E pluribus unum.