Kolejność dźwięków: Archipelag dźwięków

Opinie czytelników

Książka przedstawia filozoficzną eksplorację dźwięku, ale może stanowić wyzwanie dla czytelników bez silnego zaplecza w tym temacie. Chociaż jest dobrze napisana, niektórzy recenzenci uważają, że opiera się w dużej mierze na istniejącej literaturze, zamiast oferować nowe spostrzeżenia.

⬤ Dobrze napisana
⬤ oferuje prowokujące do myślenia spojrzenie na dźwięk
⬤ może zmienić sposób, w jaki czytelnicy postrzegają muzykę
⬤ cenna dla (etno)muzykologów i osób zainteresowanych dyskusjami filozoficznymi.

⬤ Wymaga doświadczenia w filozofii, aby w pełni docenić
⬤ postrzegana jako obszerny przegląd literatury, a nie oryginalne badania
⬤ brakuje głębi w badaniu niektórych tematów
⬤ niektórzy uznali ją za rozczarowującą, ponieważ nie oferuje nowych badań.

(na podstawie 2 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

The Order of Sounds: A Sonorous Archipelago

Zawartość książki:

To studium subtelności, złożoności i różnorodności sposobów słyszenia mapuje "dźwiękowy archipelag" - heterogeniczny zestaw zmieniających się dźwiękowych terytoriów ukształtowanych przez zmienne pragnienia i dyskursy.

Głęboko intymny, a jednocześnie natychmiast dający dostęp do odległych przestrzeni, zarówno "organ strachu", jak i komora echa przewidywanych przyjemności, niekontrolowany przepływ podlegający nieświadomej selekcji i powiększaniu, subtelność, złożoność i różnorodność trybów słyszenia oznaczały, że dźwięk rzadko otrzymywał taką samą filozoficzną uwagę jak wizualność.

W The Order of Sounds Fran ois J. Bonnet przedstawia przekonujące argumenty na rzecz nieredukowalnej heterogeniczności "dźwięku", poruszając się między fizycznymi modelami skonstruowanymi przez psychofizykę i udoskonalonymi dzięki technologiom nagrywania, a syntetyczną produkcją tego, co jest słyszane. Od prymitywnej czujności i mitologii dźwiękowych po cyfrowe samplowanie i instalacje dźwiękowe, bada sposoby, w jakie sprawiamy, że dźwięk do nas przemawia, analizując słuchanie jako zjawisko wielogłosowe, czerpiąc z Foucaulta, Deleuze'a i Guattariego, Barthesa, Nancy'ego, Adorno i de Certeau oraz pionierów eksperymentalnych, takich jak Tesla, Bell i Raudive. Ostra krytyka "pejzażu dźwiękowego" i "zredukowanego słuchania" pokazuje, że jednoznaczne ontologie dźwięku są zawsze częściowe i upolitycznione.

Słuchanie jest bowiem zawsze selektywnym fetyszyzmem, halucynacją dźwięku przefiltrowaną przez pragnienie i konwencję, terytorializowaną przez dyskurs i jego autorytety.

Bonnet nie proponuje ani zdyscyplinowanego słuchania, którego celem jest dźwięk "sam w sobie", ani "oceanu dźwięku", w którym moglibyśmy się zatracić, ale zamiast tego mapuje dźwiękowy archipelag - heterogeniczny zestaw zmieniających się dźwiękowych terytoriów kształtowanych i agregowanych przez zmienne pragnienia i dyskursy.