Koleje i wspomnienia - Kolej Fairbourne

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

Railways & Recollections - The Fairbourne Railway

Zawartość książki:

Linia kolejowa Fairbourne Railway biegnie z wioski Fairbourne do Penrhyn Point od 1895 roku.

W tym tomie wybieramy się w podróż wzdłuż linii i odkrywamy stacje, lokomotywy i wagony, które razem sprawiają, że ta wąskotorowa linia jest jedną z najbardziej malowniczych i przyjemnych linii w Walii.

Początki.

Wraz z pojawieniem się Kolei Wybrzeża Kambryjskiego pojawiły się plany rozwoju tego obszaru pod kątem turystyki. W okolicy istniało kilka konnych tramwajów budowlanych. Tramwaj, który został użyty do budowy wioski, stał się koleją Fairbourne. Rozpoczynając życie z rozstawem 2 stóp, linia została przekształcona w 15-calową kolej parową w 1916 roku i odegrała ważną rolę w rozwoju 15-calowych kolei w Wielkiej Brytanii.

Kolej miała mieszane losy w latach międzywojennych (w pewnym momencie została wydzierżawiona promom), a w innym czasie eksperymentowała z torami o podwójnym rozstawie po próbie rozwiązania niedoboru mocy napędowej poprzez zakup lokomotywy o innym rozstawie (18 cali). Linia została zamknięta w 1940 r. po ostatnim roku eksploatacji z lokomotywą spalinową.

1947-1984.

Kolej została uratowana przez konsorcjum biznesmenów z Midlands w 1946 roku i po herkulesowym zadaniu została ponownie otwarta w 1947 roku. Linia cieszyła się wsparciem hojnego właściciela, Johna Wilkinsa, cała linia została przebudowana i zgromadziła nowe lokomotywy parowe i spalinowe. Okres świetności przypadł na lata sześćdziesiąte i wczesne siedemdziesiąte, ale pojawienie się masowych zagranicznych wakacji i rosnąca liczba innych lokalnych kolei wąskotorowych oznaczały stały spadek pod koniec lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych.

1984-1995.

Własność linii zmieniła się w 1984 r. (na rodzinę Ellerton) i została zmieniona na 121/4 cala w 1986 r. Wprowadzono cztery nowe lokomotywy parowe (z których 2 kursowały na kolei Rseau Guerldan w Bretanii w 1978 r.). Wszystkie 4 lokomotywy parowe były replikami silników wąskotorowych w rozmiarze 1/2: Yeo, Sherpa, Beddgelert i Russell. Poza Sylvią (przebudowaną na Lilian Walter) wszystkie stare 15-calowe lokomotywy opuściły kolej.

Kolej została ponownie wystawiona na sprzedaż w 1990 roku, a losy linii ponownie zaczęły podupadać. W ciągu pięciu lat wystawienia na sprzedaż stan kolei dramatycznie się pogorszył.

Od 1995 roku do dnia dzisiejszego...

Tony i pani Atkinson oraz dr i pani Melton kupili linię w kwietniu 1995 r. i zainwestowali znaczne środki w kolej i Rowen Centre w celu zachowania linii. Od lutego 2009 r. własność linii kolejowej została przeniesiona na organizację charytatywną w celu zachowania jej długoterminowej przyszłości.