Kodeks telewizyjny: Regulacja ekranu w celu ochrony przemysłu

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 2 głosach.

Oryginalny tytuł:

The Television Code: Regulating the Screen to Safeguard the Industry

Zawartość książki:

Stowarzyszenie branżowe przemysłu nadawczego, National Association of Broadcasters (NAB), starało się oczyścić treści telewizyjne za pomocą dokumentu samoregulacyjnego, Kodeksu Telewizyjnego.

Kodeks obejmował wszystko, od historii, obrazów i dźwięków programów telewizyjnych (bez wulgaryzmów, niedozwolonego seksu i picia, negatywnego przedstawiania życia rodzinnego i funkcjonariuszy organów ścigania lub braku szacunku dla Boga i religii) po dopuszczalną liczbę minut reklamowych na godzinę programu. Nakazał on nadawcom wygospodarowanie czasu na programy religijne i zniechęcił ich do pobierania za nie opłat.

Wzywała też do gustownego i dokładnego relacjonowania wiadomości, wydarzeń publicznych i kontrowersyjnych kwestii. Korzystając z archiwalnych dokumentów Federalnej Komisji Łączności, NBC, NAB i reformatora telewizji, senatora Williama Bentona, książka ta bada okres poprzedzający przyjęcie Kodeksu Telewizyjnego z 1952 roku z perspektywy rządu, widzów telewizyjnych, lokalnych nadawców, sieci krajowych i stowarzyszenia branżowego. Deborah L.

Jaramillo analizuje konkurencyjne motywy i programy każdej z tych grup, budując przekonujący argument, że NAB faktycznie opracowała Kodeks Telewizyjny, aby chronić telewizję komercyjną przed reformatorami, którzy chcieli więcej programów edukacyjnych, a także przed zwolennikami telewizji abonamentowej, alternatywnego modelu dystrybucji do systemu komercyjnego. Zgadzając się na autocenzurę treści, które widzowie, lokalne stacje i politycy uznali za budzące zastrzeżenia, Jaramillo konkluduje, że NAB pomogła zapewnić, że komercyjna telewizja pozostanie dominującym modelem przez nadchodzące dziesięciolecia.