Kocham, więc jestem

Opinie czytelników

Książka zapewnia dogłębną eksplorację życia Archimandryty Sofroniusza i jego teologicznego wkładu w tradycję prawosławną, służąc jako wprowadzenie do jego myśli i jej ciągłości z historycznymi pismami prawosławnymi. Recenzenci zwracają uwagę na jej głębię i organizację, ale sugerują, że najlepiej nadaje się dla osób zaznajomionych z prawosławnymi terminami filozoficznymi i dziełami samego Sofroniusza. Ogólnie rzecz biorąc, jest ona wysoce zalecana dla czytelników pragnących zrozumieć niuanse teologii Sofroniusza.

⬤ Oferuje szczegółowy przegląd życia i teologicznych spostrzeżeń Archimandryty Sofroniusza.
⬤ Dobrze skonstruowana i pouczająca, służąca jako dobre wprowadzenie do prawosławnej teologii chrześcijańskiej XX wieku.
⬤ Skutecznie umieszcza pracę Sofroniusza w szerszym kontekście historycznym i religijnym.
⬤ Polecana dla osób zaznajomionych z teologią prawosławną.

⬤ Może być przytłaczająca dla początkujących ze względu na teologiczną terminologię i koncepcje.
⬤ Mniej korzystne dla czytelników, którzy nie są zaznajomieni z Sofroniuszem lub spoza tradycji prawosławnej.
⬤ Niektórzy recenzenci sugerują, że bezpośrednia lektura oryginalnych dzieł Sofroniusza może zapewnić lepszy wgląd.

(na podstawie 5 opinii czytelników)

Oryginalny tytuł:

I Love Therefore I Am

Zawartość książki:

Ta krytyczna ekspozycja teologii archimandryty Sofroniusza Sacharowa (1896-1993), wybitnego chrześcijańskiego ascety, mnicha i mistyka XX wieku, przekazuje przesłanie, że chrześcijaństwo nie jest tylko dyscypliną akademicką, ale samą rzeczywistością, samym życiem. Ta rzeczywistość odciska piętno niepodważalnej autentyczności na każdym z pism o.

Sofroniusza. W przeciwieństwie do abstrakcyjnej scholastyki, jego słowa tchną inspiracją żywej tradycji, w której Chrystus jest Boskim Absolutem, „tym samym wczoraj, dziś i na wieki” (Hbr 13:8). Ponieważ o.

Sofroniusz przeszedł przez główne ruchy religijne i intelektualne naszych czasów, jego duchowość jest wzbogacona przez różne prądy myślowe. Pomimo tej różnorodności, jego teologia nigdy nie przekracza granic wyznaczonych przez tradycję prawosławną.

Dziedzictwo patrystyczne ma dla niego niezaprzeczalny autorytet. Przyswoił sobie dziedzictwo Ojców w jego żywej głębi.

Nie dokonało się to na drodze badań akademickich, ale poprzez jego ascetyczne wysiłki na Górze Athos. Jego szerokie zaplecze duchowe i intelektualne podnosi tradycję prawosławną do autentycznego poziomu, na którym otwiera się ona na uniwersalne wymiary.