Opinie czytelników
Podsumowanie:Pamiętnik „Women We Buried, Women We Burned” autorstwa Rachel Louise Snyder bada jej burzliwe dzieciństwo naznaczone wczesną śmiercią matki, surowymi przekonaniami religijnymi ojca oraz jej podróżą przetrwania i odporności. Narracja jest zarówno wstrząsająca, jak i pełna nadziei, głęboko rezonując z czytelnikami, szczególnie tymi, którzy doświadczyli podobnych trudności. Styl pisania autorki jest chwalony za emocjonalną głębię i autentyczność, choć niektórzy czytelnicy uznali niektóre fragmenty książki za mniej wciągające lub uważali, że brakuje jej spójności.
Zalety:Mocna i poruszająca narracja, która wywołuje szeroki wachlarz emocji.
Wady:Autentycznie opowiada o zmaganiach z dzieciństwem, stracie i odporności.
(na podstawie 46 opinii czytelników)
Oryginalny tytuł:
Women We Buried, Women We Burned - a memoir
Zawartość książki:
Po uznanym No Visible Bruises, przeszywający opis dzieciństwa autorki w ewangelickiej społeczności chrześcijańskiej, jej nastoletniej ucieczki i kariery reporterki na pierwszej linii globalnej epidemii przemocy wobec kobiet.
Wielokrotnie nagradzana dziennikarka Rachel Louise Snyder spędziła swoją karierę na relacjonowaniu nadużyć, które mają miejsce pod przykrywką „życia prywatnego”. A jednak historia jej własnej niespokojnej rodziny jest jedną z tych, które zawsze trzymała pod kluczem.
Snyder miała osiem lat, gdy zmarła jej matka, a jej zrozpaczony ojciec rzucił rodzinę w ewangeliczną, kultową egzystencję w połowie kraju. Wściekle zbuntowana przeciwko takiemu życiu, została wyrzucona ze szkoły, a następnie z domu. Mieszkając w swoim samochodzie i polegając na nieznajomych, wkrótce znalazła się w przebraniu dorosłej osoby, rozmawiając o drodze do college'u i ostatecznie podróżując po całym świecie. W miejscach takich jak Indie, Tybet i Niger przeprowadzała wywiady z tymi, którzy przeszli przez niewyobrażalne. W Kambodży, gdzie mieszkała przez sześć lat, obserwowała, jak kraj boryka się z okropnościami swojej najnowszej historii.
Napisana z gawędziarskim darem do bezpośredniości i splatania tego, co osobiste z tym, co uniwersalne, „Kobiety, które pogrzebaliśmy, kobiety, które spaliliśmy” to niezbędna historia rodzinnych zmagań, kobiecego przetrwania i namiętnego dążenia do dawania świadectwa.
