Kobiety internowane na Sumatrze podczas II wojny światowej: Wiara, nadzieja i przetrwanie

Opinie czytelników

Obecnie brak opinii czytelników. Ocena opiera się na 6 głosach.

Oryginalny tytuł:

Women Interned in World War Two Sumatra: Faith, Hope and Survival

Zawartość książki:

Tysiące kobiet i dzieci było wśród tych, którzy starali się opuścić Singapur tuż przed kapitulacją 15 lutego 1942 r.; ich nadzieją było dotarcie do bezpiecznego miejsca. Dla wielu ta nadzieja nigdy się nie spełniła; niezliczona liczba utonęła, gdy statki zostały zbombardowane i zatopione w drodze do "bezpieczeństwa". "Szczęśliwcy", którzy przeżyli atak statków, stali się gośćmi Japończyków; wielu z nich nie doczekało końca wojny.

Dwie bardzo różne kobiety uciekające na tych ostatnich statkach, a następnie internowane w obozach na Sumatrze, to Margaret Dryburgh, misjonarka i nauczycielka, oraz Shelagh Brown, sekretarka w bazie marynarki wojennej w Singapurze. Ich drogi skrzyżowały się na krótko przed katastrofalnymi wydarzeniami z 1942 roku i spotkały się ponownie podczas internowania. "Captives Hymn" skomponowany przez Margaret Dryburgh został początkowo zaśpiewany przez nią samą wraz z Shelagh Brown i przyjaciółką Dorothy MacLeod 5 lipca 1942 roku. Od tego czasu był śpiewany na nabożeństwach podczas całego internowania i nadal jest śpiewany na nabożeństwach na całym świecie. Muzyka i wiara miały fundamentalne znaczenie dla ich życia, a twórcze talenty Margaret podnosiły wszystkich na duchu w tych mrocznych i trudnych dniach.

W ramach niezwykłej współpracy, kiedy kobiety walczyły o znalezienie czegoś nowego, co podniosłoby ich na duchu, Margaret i współwięźniarka Norah Chambers stworzyły „Orkiestrę Wokalną”, używając kobiecych głosów zamiast instrumentów. Pierwszy występ oszołomił cały obóz; nigdy nie słyszeli czegoś tak pięknego i przez chwilę poczuli, że są wolni i odpływają wraz z muzyką.

Ta prawdziwa relacja, wykorzystująca osobiste pamiętniki i dokumenty rodzinne, śledzi podróż Margaret Dryburgh i Shelagh Brown od dzieciństwa do dorosłości i internowania. Wczesne życie kształtuje dorosłe życie i być może przyczyniło się do ich reakcji na niewolę, która wykazała się odwagą, wytrwałością, wytrwałością i zaskakująco, biorąc pod uwagę przerażające warunki, sporą dozą humoru.

„Niech zaświta dzień wolności”.