Knossos: From First to Second Palace: An Integrated Ceramic, Stratigraphic, and Architectural Study
Niniejszy tom prezentuje ceramikę z serii depozytów wykopanych przez Sir Arthura Evansa w pałacu w Knossos i przypisanych przez niego do ostatniej części środkowej epoki brązu lub środkowego minojskiego III. Znaczące modyfikacje architektoniczne widoczne w tym okresie są badane wraz ze stratygrafią, aby nadać odpowiedni kontekst osadom ceramicznym.
Średni okres minojski III to czas, w którym Knossos zdawało się rozszerzać swój zasięg na Krecie: od Pierwszego Okresu Pałacowego, kiedy pałace w Malia i Phaistos rywalizowały z Knossos, do Drugiego Okresu Pałacowego, kiedy najwyraźniej zmniejszyły się i zbudowano inne mniejsze pałace. Zmiany te zachodziły w okresie Średniominojskim III, podzielonym przez Evansa na dwie podfazy, MM IIIA i MM IIIB. Wykorzystał on wiele depozytów pałacowych do zdefiniowania tych faz.
Nie przedstawił jednak w pełni ceramiki, stratygrafii i architektury, co ostatecznie doprowadziło do pewnych niejasności co do statusu tego okresu. To szczegółowe badanie ponownie analizuje ponad tuzin tych kontekstów, aby zapewnić solidniejsze podstawy dla fazowania i użytkowania pałacu Middle Minoan III.
Badanie potwierdza, że możliwe jest rozróżnienie nie tylko między MM IIIA i MM IIIB, ale także między wczesnym i późnym MM IIIA; to rozróżnienie umożliwia bardziej zniuansowane zrozumienie znaczących zmian w architekturze i kulturze materialnej, które miały miejsce. Co więcej, analiza ceramiki podkreśla niektóre funkcje pałacu w tym czasie, z mnóstwem stożkowych kubków i bardzo małą liczbą drobnych naczyń stołowych sugerujących szczególne rodzaje ucztowania; oraz dużą liczbą importowanych wyrobów transportowych i magazynowych z poza wyspiarskich lokalizacji na Morzu Egejskim, takich jak Cyklady, Dodekanez i przybrzeżna Anatolia, wskazując na poziom łączności i wymiany, który nie został wcześniej rozpoznany.
Niniejszy tom pokazuje, że wiele nowych informacji można wydobyć ze spuścizny wydobytej ponad sto lat temu, dzięki zastosowaniu metodologii, która integruje dowody ceramiczne, stratygraficzne i architektoniczne.
